Әнін жазған Л. Шохин
Сөзін жазған П. Малайчук
Сөзін аударған Б. Алдамжар
Орындаған С. Әбусейітов
Орманда жайқалған тұр емен батыл,
Еменнің түбінде партизан жатыр.
Жатыр ол қозғалмай, көтермей басын,
Тербейді самал жел алтындай шашын.
Жатыр ол қозғалмай, көтермей басын,
Тербейді самал жел алтындай шашын.
Қасында анасы сүйеуде басын,
Қартайған көзінен тулайды жасы:
«Бақтым ба мен сені, жатсың ба жерде?
Анаңды алып кет өзіңмен бірге!
Әкең де соғысқан, зұлматты көрген,
Одесса жанында өмірін берген.
Жесір боп қалсам да, бағынған дүлей,
Жеті ұлдың кенжесі сен едің, Андрей».
Сол шақта анаға командир келді,
Жылаған байғұсқа қолдарын берді:
«Анажан, жылама, дауылдар өтті,
Балаңды жоқтатпай аламыз кекті.
Анажан, жылама, дауылдар өтті,
Балаңды жоқтатпай аламыз кекті!»
На опушке леса
Музыка Л. Шохина
Слова П. Малайчука
На опушке леса
Старый дуб стоит,
А под этим дубом
Партизан лежит.
Он лежит, не дышит
И как будто спит,
Золотые кудри
Ветер шевелит.
А над ним старушка,
Мать его, стоит.
Она горько плачет,
Сыну говорит:
«Я ж тебя растила,
Но не сберегла.
А теперь могила
Сбережет тебя.
А когда родился,
Батька немцев бил,
Где-то под Одессой
Голову сложил.
Я вдовой осталась.
Семеро детей.
Ты же самый младший,
Милый мой Андрей».
Позади старушки
Командир стоит,
Ласково и тихо
Он ей говорит:
«Ты не плачь, родная,
Он героем пал».
И с земли старушку
Тихо приподнял.
«За страну родную
Пал он не один.
Мы фашистским гадам
Крепко отомстим».