Упрощенная HTML-версия
Әсiресе, шешесiнiң жаман әйелдерше бат-бұттап сөйлеп, өз кәдiрiн түсiргiсi
келмейтiнiн бiлетiн. Бiрақ оны аңдайтын әкесi жоқ, оңды-солды ешiп отыр.
Шайдан кейiн Набат сыртқа шықты. Жолшыбай бiр кездескен машинаға мiнiп,
совхоз орталығына келдi. Кеңсеге кеп, көп кiдiрмей Елекештiң кабинетiне кiрдi. Iште
отырған парторг Құлбаевтың көзiнше:
— Көмекке кiсi керегiп тұр, — дедi.
Елекеш екi алақанын жайды:
— Жоқ кiсiнi қайдан табам?
— Совхоздың әйелдерiн ораққа түгел жабу керек.
— Мынау дұрыс ұсыныс па қалай? — дедi Құлбаев.
— Ораққа дейiн әлi бiраз бар емес пе? — Елекеш Құлбаевқа бұрылды. — Сонымен
келiстiк қой!
— Әрине.
— Басқа не бар?
— Не болсын? — Құлбаев аяғын ақырын басып, сыртқа шығып кеттi.
— Жәй ма? — дедi Елекеш ақырын.
— Жоқ. — Набат қысылып, қызара түсiп. — Сенi қуантайын деп ем... Егер қуансаң...
— Е, қуанышты нәрсе болса, қуанбай не көрiнiптi? — Елекеш күле түстi де, әлдененi
сезгендей жүзi күреңiте бастады.
— Қорықсаң, айтпайым.
— Айта бер.
Набат iркiлдi. Есiне бағана сыр шашпайын деген шешiмi түстi. Бiрақ оған бiр түрлi
айтқысы келдi. Өз-өзiнен қымсынып, қара торы жүзiне қан шауып:
— Мен... мен... бiлмейiм, — дедi даусы дiрiлдеп.
— Не, не?
— Масқара болдық...
— А-а? — деп, Елекеш бұған аңтарыла қарады. Жүзiне қара көлеңке жүгiрiп, тез
арада қабағын кiрбiң шалды. — Неше ай?
— Алты ай, — дедi Набат ұялып.
— Қап, әй, а?! Ендi кештеу-ау алдырып тастауға?
— Алдыру?! — Набат бiр демде бойын жинап, жымия күлдi. — Неге алдырам? Жоқ,
алдырмайым. Қорықсаң, ашық айт. Сенiкi демейiм. — Сосын күрсiндi. — Көп болса...
өзiңнiң көзiндей көрiп жүре берем де.
Елекеш тебiренiп кеттi:
— Не, не? Ойпырмай! — деп, орнынан тұрып, кеңсе iшiнде әрлi-берлi жүре бастады.
— Не қылсақ екен?
— Бiлмейiм. — Набат қайқы кiрпiгiн кең ашып, Елекешке жалынып-
жалбарынғандай бiр түрлi елжiрей қарады. — Балаңды... қолыңа аман-есен
тапсырғасын, ана Жықпылдан суға құлаймын.
— Қой, үйтiп саған жын көрiнген бе? — дедi Елекеш шошып.
— Ендеше маған не iсте дейсiң? Менiң басқа қылатын не амалым бар? — деп, Набат
кенет еңiреп жылап жiбердi.
— Қой, жылама, — дедi Елекеш сасқалақтап. — Бiр сыласы бола жатар. Көп болса...
жұмыс табылар. Мен саған... қосылам, — дедi. Сосын есiк жаққа бiр-екi рет қарап
қойды.
Набат жасын тиып, көзiн сүрттi. Кетерде Елекешке ернiн тосты. Оның сүйген
ернiнен сортаң дәмдi сездi. Сыртқа шығып, басына бiр ой түсiп, Мылтықбайдың үйiне
келдi. Патшайым мен Мылтықбай ұрысып жатыр екен. Мұны көрiп, екеуi iркiле түстi
де, қайтадан керiсе жөнелдi.
— Өл, тiрiл, ақша тап! — дедi Патшайым сұрланып.