Упрощенная HTML-версия
қой бүйтiп кестем келiспейдi екен деп, мектептi ана құрдас Мылтықбайға-ақ берейiн
деп, басқа жұмысқа... — дей бердi де, Әбду терезе жақтан бұрқырап көрiнiп тұрған
түтiнге жалт қарады. — Ойпырмай, мынау өрт болмағай!? Жерошақтан шыққан түтiн
екен ғой. Кеуiлiм жаңа орнына түстi ғой. Кәзiр осы өрт десе, шырт ұйқыдан шошып
оянам. Кеше ауданға барып ем, мына «Ақжар» жағында сұмдық өрт болыпты. Бiрнеше
маяға қоса бұзау, торпақ та өртенiп кетiптi. Соны бастың тiлге тиек етiп, сояқтың
мiлитсәсын әй келiп ит терiсiн басына қаптады-ау! Үйтiп жұмыс iстегенi құрсын. Содан
кейiн өрт десе болды, зәрем ұшады. Ойбай-ау, ол деген жаман ғой. Алауыздық сияқты
өзi тосыннан тап беретiн бiрдеме. Егер ол ұшынып кетсе болды, құрыдым дей бер. Екi
дүниеде оның бетi әрмен! — Ол ендi шалдарға қарай бұрылды. — Ал сендер осы соңғы
жаңалықты есiттiңдер ме?
— О не? — дестi кiсiлер елеңдесiп.
— Жаңа ана Елекештiң шопыры бар емес пе? Иә, сол. Өзi мас па, бiлмейiм,
директорға тұра ұмтылыпты...
— Астапыралла, о несi екен?!
— Өзiнiң көзiне көрiм көрiнген бе?
— Сонда оған нағылмадың дейдi?
— Әй, айтатыны баланың сөзi. Жұмыстан шығар, қалаға кетем дейтiн көрiнедi.
Директор оны қалай бiрден жiбере қойсын. Кiсi мұнда да керек.
— Кәзiр ел қит етсе, Төретамға қашатын болды ғой. Ол деген баяғыда кiшкентай
станса едi. Оны мына әскер келгелi, үлкен шәрiге айналып кеттi дейдi. Сонда өзi... Бiз
әлде бiлмеймiз бе, оты мен суына дейiн сатулы шәрлi жердiң артықшылығы бар ма
осы?
— Неге болмасын, онда бес күн iстеп, екi күн демаласың. Қазынадан там алсаң, от
жақпайсың, су тасымайсың. Мойшасына дейiн iшiнде. Нағыз рәһат сонда.
— Ана Кеулiмжайдың кәртейгенде екi ұлының соңынан Алматы асқаны сол екен
ғой. Қап, несiн айтасың, ол ана қортық қара қатынымен бiрге үйiнде мойшаға түсетiн
болды-ау!
— Иә, сосын әлгi шопырды кәйттi?
— Кәйтсiн, кетем деген кiсiнi ұстап тұрсын ба? Арызына қол қойып бердi. Сүйтiп
оның ақысына бiр шыкты.
— Е, дұрыс болған екен.
— Әйтпесе, ол қызылкөз түндегi Отеллодай, — дей берiп, Әбду әлденеге ырза боп
кетiп, Тоқшылықтың санын қолақпандай жұдырығымен сарт еткiздi. — Бәрiнен бұрын
сен қатырдың-ау! Айтпақшы, мен саған келдiм. Деректiр шақырып атыр.
— Жәйша ма?
— Оны ит бiлiп пе? Ал, кәне, бата қылып жiбер, — деп Әбду қолын жайып, қарады.
Бата аяқталысын күтпестен, қолымен бетiн сипай сап, Тоқшылықты бүйiрiнен түртiп:
— Мылтығың дайын ба? Биыл Жықпылға барып, қан сасытамыз, — дедi де, орнынан
тұра бердi. — Iшер тамағымызды iштiк. Жүр, әй, бала, мәтәсекiлiммен апарып
тастайын.
Олар сыртқа шығып кеткесiн Досберген:
— Мына шiркiн әкесiнiң аузынан түскендей екен. Төребайдың с...нiң асылын қараш!
— деп, күлiп жiбердi.
3
Тоқшылық кеңсе маңына табаны тез iлiккенiмен, «Байқожа» совхозының директоры
Елекештiң үстiне басып кiруге батпай, есiк алдында ұзақ күтiп қалды. Апысы кiрiп,
күпiсi шығып жатқан жұрт аяғының басылғанын қолай көрдi. Бiр сәт ел көзiнше
түндегiлерiң не десе, қалай жауап берем деп тосылып, ой басқан қарашығын қарсы