Упрощенная HTML-версия
жөнделмептi. Комбайншы жiгiт дөңгелектiң болттарын марғаулана бұрап жатыр.
Директор одан мән-жайды сұрады.
— Шөре-шөре боп өлетiн түрiмiз бар, — дедi қомбайншы қолын сiлтей сөйлеп.—
Санибек бүй дейдi, Әбжан үй дейдi.
— Неге? — дедi Елекеш ызбармен.
— Оны өзiнен сұраңыз.
Елекеш Әбжанды шақырып алды:
— Сен неге мына машинаны жөндемей кiдiре тұр дедiң?
Бас инженер сипақтап тұр.
— Әй, тiлiң бар ма өзiңнiң?!
— Жаңа запас бөлшек аламыз дедiм. Сосын...
— Қайдан?
— Бiр ретiн келтiрiп...
Елекеш шыдамай:
— Сен iжқандай да ретiн келтiре алмайсың. Келтiрсең, баяғыдан берi қайда қалдың?
— деп, ақырып жiбердi. Ашу үстiнде аузынан шыға қоймас сөз де айтылып қалды. —
Маған сендейлердiң керегi жоқ. Бар, бүгiннен бастап боссың!
Бас инженер мұның дөңайбатынан аздап ығып қалғандай боп, бiрдеңе деп мiңгiрлеп,
төмен қарай берiп, аздап жымиған сияқтанды.
Елекеш шарт ете түстi:
— Жоғал! Құрт караңды!
Жiгiттер самсоз. Директор дөңайбатын алдырмайын деп солардың көзiнше
Санибекке қомбайнды жөндеудi қайта тапсырды. Әбжан түрi қап-кара боп, үйiне қарай
тайды. Елекеш оған айтарын айтқанмен, оның жымиғанынан секем алып қалды. «О
несi?» — дедi iшiнен. Ол сосын Санибектi оңаша алып шықты.
— Сен осы институт бiтiрiп пе ең?
— Иә, — дедi бетi шарық табақтай қара сұр Санибек. Аңғалағы әйдiк көзi күн
сәулесiнен өз-өзiнен қысылып кете бередi.
— Ендеше әлге дейiн гараждың төңiрегiнен неге ұзамай жүрсiң?
— Оны... қайдам... — деп, ол екi иығын қиқаң еткiздi.
Елекеш Санибектiң иi жұмсақ, қой аузынан шөп алмас момын екенiн сездi. Тек
мұның қолынан шаруа ғана келедi. Сол арада iшкi сезiгi өзi талпынып жатпаған кiсiге
неге жалбақтайсың деген бiр қисынды алдына тартты.
— Әгәр бас инженер қойсам, iстей алар ма едiң? — дедi Елекеш әлгi сақтығынан
аттап өтiп.
— Оны... қайдам.
— Ендеше ойлан.
Сол арада далбақтап, агроном Құмай келдi. Оның қара күрең бетi қызара түсiптi.
— Елеке, — дедi ол ентiге сөйлеп, — сiздi iздеп ит әурем шықты.
— Иә, немене? — деп, Елекеш Санибекке көз де салмастан жүре бердi.
— Жаңа пошта жаққа барып едiм, ана Әбжанның ауданға телефон соғып жатқан
үстiнен шықтым.
— Е, сосын, — дедi Елекеш маңғаз қалпын сақтауға тырысып.
— Соққанда... — Құмай абыржи қарады. — Ол...
Елекеш тiксiнiп калды. «Ойпырмай, ә? — дедi iшiнен. — Шын болуы мүмкiн». Ол
маңдайынан парлап қоя берген қара тердi орамалымен сүртiп, Құмайға қарап бiрдеме
дедi де, кеңсеге келдi. Ала көлеңке кабинеттiң iшiнде отырып, алдындағы ақпарға
енжар көз салды. Есiне Құмайдың жаңағы сөзi түсе бердi. Ендi бiрде ол қос қолымен
иегiн тiрей отырып: «Мына сөздi Құмайдың маған әдейi кеп айтқаны несi? — дедi. —
Әлде өз басын ақтамақ боп хабар жеткiздi ме? Болмаса түбi бiрге түртпейдi деген
заманның шынымен келмеске кетiп бара жатқаны ма? Кәзiр ол мүмкiн емес. Сонда
мына домаланған агрономның аяқ астында бұған жалбақтай қалғанына жол болсын?