Упрощенная HTML-версия
— Ал ендi басқа қандай жаңалық бар?
Елекеш жорта мүдiрдi. Мұнысы бағанағы жағдайды сұрағаны ғой деп ұқты. Сөздi
қалай бастарын бiлмей, көзiн аздап сығырайтты.
— Әбеке, — дедi Елекеш даусын барынша жұмсартып. — Пәлендей сiзге айтарлық
iрi жаңалық жоқ. Тек мына жұмыс бабында... аздап нервничать ету деген болады ғой.
Науқан кезiнде тiптi...
— Әрине.
— Бәрiмiз де ет пен терiден жаралғанбыз дегендей. Кейде аздап терiңнiң тарылып
қалатыны да болады.
— Әрине.
— Сосын, кейде... — Елекеш: «Мұнысы несi екен?» — дедi. — Кейде... былай...
— Әрине, ондай-ондай болады ғой.
Елекеш iштей уһ деп, демiн бiр-ақ алды.
— Әбеке, — дедi даусын онан сайын жұмсартып. — Жаңа қомбайн жайын айттым.
Кәзiр техникасыз аттап аяқ баса алмайтынымызды сiзге түсiндiру артық қой. Ана бас
инженер былай, тым жақсы жiгiт. Шаруашылықты бiледi. Тек өте жұмсақ.
— Онда... ширату керек.
— Өзiне сол жағын талай рет айттым. Неге екенi белгiсiз, өзi... былай... ширамай
қойды. Соны ширату үшiн, — деп Елекеш баспалдақтап барып тоқтады.
— Иә.
— Ширату үшiн қоғам жұмысына да жегiп көрдiм. Оның, рас, аздап септiгi тидi де.
Ендi бiраз қолға алса, өзiне жеке шаруашылықты сенiп тапсыруға әбден болады. Өзi
бiлiктi маман. Аздап шираса, не қожалықты да дөңгелетiп әкетедi. Сондай жас
жiгiттердi көтеру жағын...
— Мынау... дұрыс екен. Сонда...
— Әбеке, ол жiгiттi алдымен партшколға оқуға жiберiп алса, дұрыс болар едi.
Жолдасына осы жерден жұмыс тауып беремiз. Оқуын бiтiргесiн, жұртты көрiп,
былай… оянып дегендей... Мына шаруашылық та шаршатқан шығар, астанада бiр-екi
жыл демалып қайтқанның зияны да жоқ сияқты.
— Дұрыс. Оны ойластыру керек болар. Ал бiздiң комсомолымызға кiсi тұрақтамады.
Соған лайық кiсiлер табылар ма екен?
— Табылғанда қандай, — деп Елекеш қуанып кеттi.
— Дұрыс. Ал жақсы. Күнде егiс жайын маған хабарлап тұр.
— Жақсы.
Елекеш рычагқа трубканы қойды. Маңдайынан терiн сүртiп, әлдеқандай қалың
журналды парақтап отырған Бәйдештiң жанына кеп жайғасты.
— Не қызық бар екен?
— Түк те. — Бәйдеш қалың журналды ысырып тастады. — Өздерi соңғы кездерi
оқуға тұрарлық бiрдеме басуды қойды.
— Жазатын кiсi жоқ шығар?
— Неге? Қызықты ашатын кiсi мен оны басатын кiсiнiң арасындағы айырма дейтiн,
ол дейтiн, — деп, Бәйдеш қабағын түйiп барып, жадырай жымиды. — Мәселе солай
ғой.
— Ол жақта да сондай-сондай болады, ә?
— Болғанда қандай. Оны тек ғана сенiң салаңда деп пе едiң?
— Сонда қолынан келмейтiндi оған қалай жолатады?
— Оған қарай ма? Қолынан келмесе, көптеп-көлемдеп жазып бередi.
— Е, түсiнектi, — дедi Елекеш даусын созып. Оның ойланып алар тұсында
осылайша уақыт созар бiр әдетi бар едi. — Демек, заман қисық ауыздiкi болды ғой.
— Айтпа. — Бәйдеш күлдi. — Бiрақ аузы қисық болса да, байдың ұлы сөйлесiн
деген заманның қалғаны қашан?
— Оған не сөз бар.