Упрощенная HTML-версия
Айзада сыртқа шықты. Ол жаңа ғана Елекештiң кабинетiнен шыққан Набаттың
дүкен жаққа қарай беттегенiн аңдап қалған болатын. Ендi солай қарай жүре бергенiнде,
өзiне тұп-тура қарсы келе жатқан Набатты көрдi. Қыздың үстiне киген жұқа көйлегi
судыр-судыр етiп, әр жағынан күн көрiнедi екен. Тiптен төсiне тартқан жiбек
кеудешесiне дейiн көзге анық шалынады. Әшейiнде оған мұрнын шүйiрiп, қарамай өте
беретiн Айзада осы жолы шыдамады. Iшiнен: «Мынаны қайдан алды екен?» — деп,
сылқылдап жорта күлдi:
— Қыз-ау, осы сенiң шығармайтының жоқ. Мынадай боп жасанғасын, саған көзiн
қандай қошқар сүзбесiн?
— Қойыңызшы! — дедi Набат күлiп.
— Ойбай, оның қоятыны жоқ. Мынадай сән-салтанат, ажармен басқа түгел, ана
деректiр Елекештiң өзiнiң басын айналдырып алу боқтан да оңай.
— Ал, жақсы, — деп Набат сұп-сұр боп, бұрыла бердi.
Айзада оның соңынан өшiге қарады. «Ә, ойыңдағыны тап бастым ба? Ендi сенi көрiп
алайын», — деп, демiн iшiне тартты. Жайқаңдап кетiп бара жатқан Набаттың артынан
мұрнын шүйiре ернiн шығарды да, Күлжамашқа тартты. Келе қортық әйелдiң басын
шыр көбелек айналдырды:
— Қасқа, құдай тас төбеңнен ұрып, сорлап қалмасаң жарар едi.
— Е, неге? Өзi... аманшылық па? — деп, Күлжамаштың бiтiк көзi быттиып кеттi.
— Қасқа-ау, аманшылық қой, бiрақ жаманшылық айтып келмейдi.
— О не сонда?
— Қасқа, айтпады деме, осы бастан қысып ұстамасаң, қойныңдағы байыңнан
айрылып қаласың.
— Неге? — дедi Күлжамаш сұп-сұр боп. — Шешей-ау, бұл не өзi? Естiгенiң болса,
жасырмай айтсайш.
— Аузыңа берiксiң бе?
— Мiне — жаным, мiне — иманым, — деп Күлжамаш қолына нан ұстап.
— Келiн-ау, — деп, Айзада оған тақала отырды. — Мұны әзiрге iжкiмге айтпа.
Әбден көзiң жеткенше, дымың iшiңде болсын.
— Мақұл. Иә, не болды?
— Байыңды ана Набат...
— Қойшы?! — дедi Күлжамаш шошынып.
— Рас, рас. Тек әуелi...
Күлжамаш сұп-сұр боп отырды да, бойын тiктеп, берi қарады.
— Шешей, — дедi ол тұттыға сөйлеп, — Өзiң осының аның-қанығына жет. Мә,
әзiрге мынаумен балаңды алдай тұр, — деп, Айзаданың етегiне қос уыс ащы кәмпит
салды. — Кейiн көйлегiң мойнымда.
Айзада ырза боп кетiп, Күлжамаштың тақымынан шымшып алды. Әруақ бiтiп:
— Айтқаныңның бәрiн тұздай қылам, — дедi. — Ерегiскенде бар ғой, оны... —
Айзада жұдырығымен қойып қап, киiздiң ала шаңын бұрқ еткiздi, — ана сүмелек
Майнаққа алып берем.
— Сен сүйтiп қатыр, — деп, Күлжамаш шек-сiлесi қата күлдi.
— Рас, сүйтем, — деп, Айзада оны бүйiрiнен шымшып алды. — Осы мен сенi
аяймын. Неге жас басыңмен ұнжырғаң түсiп кеткен? Әлем-жәлем боп киiнiп, аузы-
басыңды бояп, қылтыңдап көшеге шақсаң, әлi де жiгiт бiткен қырылып қалады.
— Сүйте ме? — дедi Күлжамаш шынымен ауалана бастап.
— Ау, сүйтпей, сен кiмнен кемсiң? Сен бар ғой ерегiссең, мiнiстiрге тиесiң.
— Қойшы.
— Қоятын түгi жоқ. Қасқа, бетiңнiң әрi, белiңнiң табы бар да, дәурен сүрiп қал.
Баяғыда мына өзiмiз де, — деп, Айзада бiр өтiрiктi соғып жiбердi.
—Шын ба?— дедi Күлжамаш елiгiп.