Упрощенная HTML-версия
— Е, шын болмай, мен саған немене өтiрiк айтам ба? — деп, Айзада қайта өзiн
күстәналы қып шыға келдi. — Құдай-ау, қай жылы едi? Иә, жаңа есiме түстi. Мен
Бұқарға барған жылдың жазында екен ғой. Сол жылы Бiрлiк қалқозы Алпарға жүгерi
ектi емес пе? Бiздiң шал соған бiргәд болды. Осы дiмкәс болатынына көрiнген ғой,
қасқа жұмыс десе өлетiн. Қатын, бала-шағам бар деп ойламайтын. Күнi-түнi атқа мiнiп
ап, шабады да жүредi. Менiң о кезде қылшылдаған жас кезiм. Түнiмен, саған өтiрiк
маған шын, көрпенi бауырма басып, ұйықтай алмайым. Ана шiрiктiң iждемемен
шаруасы жоқ. Сосын не iстейiн, бiр бет-аузы жылтыраған қайным бар едi. Өзi де маған
сүйкенiп жүретiн. Бiрақ айбықа қатынынан қорқатын. Соны, былай, қалай басын
айналдырудың ретiн таба алмадым. Сүйтiп жүргенде бiр күнi Жосалыдан бiр қарны
шертиген уәкiл келе қалды. Бiздiкi үйде жоқ едi, уәкiлдiң басқа баратын жерi жоқ.
Сосын әлгi қайнымды шақырып алып, үйге жат дедiм.
— Сосын не болды? — дедi Күлжамаш қызыға түсiп.
— Ойбай, айтпа. Тамақтан соң уәкiлге төргi тамға төске сап бердiм де, өзiм ауызғы
тамға жаттым. Анадай жерде қайным жатыр. О кезде бүгiнгiдей бөлек-бөлек бөлме де,
есiк те жоқ. Содан не керек, түн ортасы ауа, әлгi қайным кеп, құшақтай алды. Мен
шошып кетiп: «Құры!» — дедiм. Бiрақ айтарын айтсам да, iшiмнен кетәрi емеспiн.
Оның қолынан ұстап ап жiбермей: «Құры!» — дейiм. О да бiр жол көрген қу едi, о йер
бұ йерiме қолын жүгiртiп, былай, қыдығымды келтiрiп...
— Әй, сосын, — дедi Күлжамаш елiге түсiп, Айзадаға ысырылып кеп, жақындап
отырды.
— Сосыны сол, өзiм де былай... қурап жүр едiм. Со бар, бiр жағынан үйде қонақ бар,
не iстерiмдi бiлмедiм. Басқа кезде болса ғой, былай, оны екiншiгәрi келiннiң бетiн
көрместей етiп жiберетiн едiм...
— Сонда қалай? — дедi Күлжамаш көзiн бақырайтып.
— Өй, сенi де қатын дейдi-ау? Еркек дегеннiң басын дуалап алу деген де сөз боп па?
Бы–лы–а–а–ай, неше түрлi қылық көрсетiп, бойындағы бар шырын сорып алсаң, ол сенi
өмiрi ұмытпайды.
— Сорғаны нес?
— Өй, өзiң бiр қызық екенсiң ғой, — деп Айзада сол арада қабағын шытты. —
Байдың шырын сору деген сору да. Сүйтiп алсаң, ол басқа ұрғашыға көзiн де салмайды.
Содан не керек, қайным жабысып, кетер емес. Мен өтiрiк: «Құры оңбаған! Осыныңды,
ертең келгесiн, ағаңа айтпасам ба!» — дейiм. ол болса: «Өй, жеңiше, бұ деген
бұрынғының жолы емес пе? » — дейдi. Мен өтiрiк бiлмеген боп: « О не жол?» — дейiм.
Ол: «Ау, жеңгенiң бiр бұты байынiкі, бiр бұты қайнынiкi деген», — дейдi. Сол арада.
құрсын, құрсын...
— Е, не болды?
— Не болсын, сүйтсек, әлгi уәкiл ұйықтамаған екен. Жаңағы сөздi естiген ол басын
көтерiп: «Онда ортасы уәкiлдiкi болды ғой», — деп қарап тұр! Өй, өлгенiмдi кәйтейiн.
— Қап, — дедi Күлжамаш шынымен өкiнiп.
— Оған өзiм де өкiндiм. Аузыңның салуы болмаса, сүйтедi.
— Сонымен не болды?
— Не болсын? Ертеңiне уәкiл кетiп қалды. Сосын әлгi қайнымды шақырып ап...
была–а–а–ай жанын көзiне көрсетiп, бойындағы бар шырын сорып дегендей... Өй, несiн
айтасың, дәурендi сүрдiк қой. Құдай берген тесiктi аяйын ба, әбдән былай... байдың
көзiн ала бере, илеуiн қандырып... Бәндә болғасын, кейде... бұлай етпесең болмайды...
Қой, балам жылап қалған шығар, кетейiн. Әңгiме бұзау емiзер, бұзау таяқ жегiзер деген
ып-рас, — деп, Айзада үйiне қарай тайды. Бiр қорадан өте бере құсып отырған Набатты
көрiп, иманы қара таяқтай болды. «Мына қаншық сорлап қалған екен ғой!» — деп,
iзiнше керi қайтты. Артынан құтырған ит қуғандай боп iшке кiрдi. Ол жау шауып
қайтқандай келе Күлжамашқа жабысты:
— Ойбай, құлағыңды әкел, сыбырлай қояйын!