Упрощенная HTML-версия
бiрдеңенiң тырс ете қалғанын емiс-емiс сездi. Әр жағы есiнде жоқ. Бiр заматта барып,
селк етiп, көзiн ашып қараса, машина совхоз орталығының шетiндегi көлемi әйдiк
айтақырға қарай бет алған екен. Елекеш соны көрiп, дұрысталып отырды да,
қалтасынан орамал ап, көзiн, бетiн сүртiп, тарақпен шашын тарады. Ұйысып қалған
бұйра шашы сытыр-сытыр үзiлiп, шаққа дегенде жөнге келгендей болды. Сосын басына
етегi делдиген ақ қалпағын киiп, жағасының бiр жағына қарай ысырылып кеткен қара
галстугын жөндеп қойды.
Бұл кезде Құлбаев пен Мыңбаев аэродром ретiнде пайдаланылып жүрген
айтақырдың маңында мұны күтiп тұр екен. Машина олардың жанына кеп тоқтағасын,
Елекеш ерiне қимылдап, кабинадан түстi.
— Иә, не хабар бар? — дедi ол қолсағатына қарап жатып.
— Жаңа диспетчер айтты, о кiсi Жосалыдан ұшып шығыпты, — дедi Құлбаев тез-тез
сөйлеп.
— Онда кәзiр келiп қалады ғой. Самолетке ол деген не? Оған дейiн шаруаны
ақылдасып алайық. Мал сойылып жатыр ма? — дедi Елекеш Мыңбаевқа бұрылып.
— Сойылғанда қандай! Бәрiн... былай... тездетiп, — дедi ол екi көзi алақандай боп.
— Дұрыс. — Елекеш даусын созып, кiдiрдi. Бүгiн ол таң атар-атпастан Күлжамашты
оятып, ас қамына кiрiс деп тапсырып кеткен. Оған Мыңбаевтың көмектесетiнiн айтқан.
Ендiгi ойы бiрiншi хатшы Айшуақов егiстiктi самолетпен аралағанда, қасыма мына
екеуiн ертсем бе, ертпесем бе дегендiк едi. Өз есебiнше, қосымша жер жайында
мыналарға сездiрмеген дұрыс. Кiм бiлiптi, жұмыс бабымен келiспей қалатын тұстар көп
болады. Сондай бiр кезде көңiрсiген әңгiме шығып жүрсе, арты жақсылыққа соға
қоймайды. Соны ойлай келе, ол бiр есеппен: — Бүгiн егiс аралайтын шығармыз. Бiрге
болыңыздар, — дедi.
— Жермен бе? — дедi Құлбаев осы кезде тұра бастаған желден желпiлдей бастаған
қалпағының етегiн қолымен ұстап тұрып.
— Жоқ, самолетпен.
— Ә-ә.
— Самолетпен? АН-2 деген... өзi, — дедi Мыңбаев көзi шарасынан шыға.
— Не өзi?
— Былай... лақтырып, шайқалып...
— Өй, оның несi бар?
— Соның өзi... маған, былай... бола қоймас.
— Онда сiз қала берiңiз. Өзiмiз-ақ...
Аздан кейiн Жосалы жақтан ұшып келе жатқан самолеттiң гүрiлi естiлдi. Бұлар елең
етiсiп, қарай қалып едi, шынында да, шегiрткеше iлмиген самолет жақындап қалған
екен. Ол аэродромның үстiне жете бере сәл жантайып, шайқалақтап барып, бiр айналып
шықты да, кенет кiлт төмен түсе бастады. Төмендей кеп, айтақырға артқы әуелi
дөңгелегi, артынша алдыңғы дөңгелегi тиiп, бiраз жерге дейiн жүрiп барды.
Дарылдаған дыбыс құлықты түндырып жiбердi. Айналада қатты жел тұрғандай болды.
Самолет қалақтары зыр-зыр айналып, ышқынып аз тұрды да, кiлт зың етiп,
қозғаушының үнi өштi. Қозғаушы толық тоқтағаннан кейiн барып, самолеттiң бiр
бүйiрi iшiне қарай опырыла ашылды да, бiр ұшқыш iштен темiр зәңгiнi сыртқа
шығарып, оның бiр басын табалдырыққа, екiншi басын жерге тiреп қойды. Соның
артынша iштен Айшуақов шығып, қолымен жақтау темiрден ұстап жерге түсе бастады.
Елекештер солай қарай асыға жүрдi, жақындап кеп, хатшымен жалпылдаса
амандасты.
— Келуiңiзбен, — дедi Елекеш хатшының қолын алып тұрып.
— Рахмет, — дедi де, Айшуақов кенет аспанға қарап қойды. — Бүгiн күн ашық
болады ғой деймiн.
— Солай сияқты.
— Ал, жағдай қалай?