Упрощенная HTML-версия
— Еңбек осылардiкi, — дедi. — Биыл бұлар әлемет көп жұмыс жасады. Гербицидтi
барлық қолхоз-совхоздың егiнiне дер кезiнде шашып шықты. Жазда мынаның iшi ыссы
боп кетедi. Өздерi тыр жалаңыш отырады. Адам шiркiннiң денесi де темiрдей ғой.
Соған шыдайды. — Хатшы басын шайқап қойды.
Самолет айтақырдың тұсына келгесiн, оны үстiнен бiр рет айналып өттi де, кенет
кiлт төмендей жөнелдi. Елекеш алға қарап едi, — самолет әлденеге жан бiтiп, өзiне
қарай қозғалып келе жатқан айтақырға тұмсығымен барып шаншыла түсердей боп
шүйлiгiп келедi екен. Елекеш бiр түрлi боп, бойы шымыр–лап, жақтау темiрдi қолымен
сығымдай түстi. Басына әлдеқандай қорқынышты ойлар жалт-жалт етiп түсе қалды.
Сол мезетте жерге төнiп кеп қалған самолеттiң бас жағы қайқаң еттi де, артқы
дөңгелектiң жерге дүңк етiп тигенi байқалды. Самолеттiң құйрық жағы секiрiп кеткен
сияқтанды. Iзiнше оның бас жағы төмендеп, алдыңғы дөңгелек жерге тидi. Ендi жалт-
жалт етiп машина айтақырмен шайқалақтамай жүрiп кеп, iлбiп барып тоқтады. Елекеш
уһ деп, демiн бiр-ақ алды.
Олар самолеттен түстi. Бұл кезде түс болып та қалған едi. Хатшы шайланып
аттанатын болды. Ол күлiп:
— Мына ұшқыштардың бабы қатты. Асханаға барып тамақтансын, — дедi.
— Оны... кәзiр, — деп, Елекеш осы кезде бұларды айтақырдың басында күтiп тұрған
Мыңбаев пен Әбдудi шақырып алды. — Тез мынаны жайғаңдар да, үйге жетiңдер.
Олар кеткесiн, Елекеш аяғын тез-тез басып барып, машинасының есiгiн ашып,
Айшуақовты алдыңғы орындыққа отырғызды. Құлбаев екеуi артқы орындыққа
жайғасты.
Үйге келгеннен кейiн, хатшы қол жуып, үстел басына отырды. Ол жайылған
дастарханды көрiп, бiрден:
— Апырау, мынаның бәрiнiң не керегi бар? Мұның бәрiн кiм жейдi? Текке рәсуа
болады ғой, — дедi.
— Әбеке, сiз келгесiн, ендi, — дедi Күлжамаш ыржиып.
— Келiн, мынаның артықтарын алып кет. Маған бар болса, бiр тостаған шұбат не
қымыз әкеле қойшы.
— Кәзiр, Әбеке.
Елекеш хатшының ағарғанды жақсы көретiнiн бiлiп, кеше шұбат алдырып қойған
едi. Күлжамаш сырлы тостағанға меймiлдете құйып, шұбат әкеп бердi. Хатшы салқын
шұбатты мейiрлене iшiп жатып:
— Жарықтық ағарған, — деп қойды. Сосын: — Келiн, тағы бiр тостағанын әкеле
қойшы. Мына артық нәрселердi алып кеткенiң жөн болар едi, — дедi.
Күлжамаш тостағанды ала жөнелдi. Елекеш екi ескертуден кейiн хатшының қабағы
түсiп кететiнiн сезiп, өзi түрегеп, артық дәмдi алып, басқа бөлмеге апарып қоя бастады.
Оған лыпылдап Әбду көмектесiп жүр. Дастархан жинақталып қалғасын барып, хатшы
күлiп:
— Баяғыда, — дедi, — институтты жаңа бiтiрген кезiмiз. О кездерi не жай бар. Мына
Қармақшы жағындағы «Қуаңдария» совхозында бас инженер боп жұмыс iстедiм. Бiлiм
болғанмен, тәжiрибе кем. Ол кездерi маман аз. Тiптен баламын. Директорымыз өмiрдi
көрген, алды кең, жақсы адам едi. Бiр күнi соны үйге қонаққа шақырып жiберейiн
дедiм. Әйелмен ақылдасып, оны-пұны сатып ап, тыраштанып жатырмыз. Ертеңiне
кешкiсiн үйде ауылдың азаматтары бас қосты. Әбден барымды салып, бәрiн дайын
қылғанмын ғой. Соны көрiп тұрып директордың: «Сенiң ғой алатын айлығың маған
белгiлi. Өздерiң жаңадан үй болып жатырсыңдар. Ендi мыналарың не осыншама
шабылып? Әйдә, бәрiн жина! Ана сойған қойыңның басы мен сорпаңды әкел! Сол
маған жетедi», — демесi бар ма? Мен сасып, ештеңе дей алмадым. Аздап оны сөкеттеу
көрiп те қалдым. Кейiн келе со кiсiнiкi дұрыс қой дедiм. Шынында да, дарақылықтың
не керегi бар? Кiсi тоқшылықты да, жоқшылықты да бiрдей көтере бiлуге тиiстi емес
пе?