Упрощенная HTML-версия
— Ояғын... қайдам.
— Ендеше оны мен бiлдiм. Қазақтың түйе өсiретiн себебi өзi шәйдi түйеше сораптай
бередi.
Есiк жақта әйдiк сары самаурынның жанында отырған Нестай сөз аңғарын түсiнiп,
шыдамай, мырс етiп күлiп жiбердi. Iзiнше ұялыс тауып, қолын аузымен басып, жүзiн
әрi бұрды.
Ет дайын боп, Нестай қолына леген мен шәйнек алып iшке кiрдi. Балғынбай қызына
қарап:
— Ана мимандардан бастап құй, — дедi.
— Мiне, мына баладан бастап құй, — деп, Әбду Майнақты нұсқап, бұл келiстерiнiң
тегiн еместiгiн аңғартып өттi.
Тамақтан кейiн Әбду әлденеге кеуiлсiзденiп, асығыс ас қайыра салды да, Майнаққа
қарап:
— Әй, бала, ендi басқа жерден барып шәйдi сораптайық, — деп, орнынан тұра бердi.
Сыртқа шыққасын, Әбду мотоциклiн от алдырып, артына Майнақты мiнгiзiп,
Есентай жаққа бет алды. Мотоциклiн зыңқыта отырып, үлкен қараүйдiң жанына кеп
тоқтады. Iшке кiрiп, тамақты алдарына жаңа ала берген Әзберген, Досан, Қанаттардың
жанына барып жалп еттi. Қасынан Майнаққа орын көрсеттi. Тамақтан соң шәй келдi.
Бұй жолы Майнақ сораптағанын қойып, шәйдi дыбысын бiлдiрмей iшiп отыр. Оның
молда бола қалған түрiне қарап, Әбду жымиып қойды.
Әзберген ештеңенi аңғарар емес, еше сөйлеп отыр. Ара-арасында Кәмпит кемпiр
басындағы жаулығын жөндеген боп, жүзiн қолымен көлегейлеп, себепсiз келген
қонақтарға қарап қояды. Досан болса, қайдағы бiр әңгiменi көңiрсiтiп отыр. Қанатта үн
жоқ. Жеңгесi Нұрсұлудың әр жағында отырған Набат қана бұлардың тегiн
жүрмегендерiн түсiнгендей Әбдудiң жүзiне әрi таңдана, әрi үрке қарайды. Оның ала
кеуiмде жылтыраған көзiнде бiр түрлi күдiк бар.
Әбду оған пысқырып та қараған жоқ. Қайта Набатқа көрiп ал дегендей, сүтке тиген
мысықтай бола қалған Майнақтың санын басып-басып қойып, Алматыда болған жәйi
туралы әңгiменi соғып кеттi.
— Сонда о не өзi? — дедi аңқылдақ Әзберген Әбдудiң жүзiне таңғала қарап.
— Өй, ақсақал, оның несi жоқ! Ана «Сотыйдағы» Есiм жырау бар емес пе едi? Иә,
соның жаңғыз ұлы бар едi ғой. Сол мектепте өте жақсы оқыды. Бiрақ құрғыр Жиени
оған руы келмейдi деп алтын медаль бергiзбедi. Ол соған қарамастан, университетке
оқуға түстi. Сол биыл оқуын бiтiрiп, Алматыдағы сол оқу орнында мұғалiм боп қапты.
— Е, бұ деген дұрыс қой.
— Оның дұрыс-пұрысы әлi алда. Сол бала жастайынан қиялилау едi. Ендi сол ана
әке-шешесiнiң сөзiн тыңдап, қатын алғалы жатқан көрiнедi.
— Е, алса, жақсы ғой. Шешесiнiң қолын бiр ұзартып тастайды да...
— Ұзартқанда қызық боп тұр. Оның алайын деп жүргенi...
— Е, кiмнiң қызы екен?
— Ана Қадишаның «Құмжиектегi» атаққа шыққан сiңлiсi бар емес пе? Соны алады
дейдi. — Әбду қолын түңiле сiлтедi. — Ол өзi мектептен шықпай жатып, ана
Әбдiқадыр деген саркөсiк бар емес пе, соның жынды баласымен… былай, ашық жүрген
дейдi ғой. Ол жайында ел жақсы бiледi. Ол аздай, оны Қазалыдағы ауылшаруашылық
техникумында оқып жүргенде, дайраның әр жағындағы бiр қулар алып қашқан
көрiнедi. Жетпегiр типыша қыз содан қашып шығып, аулына келсе, Әбдiқадырдың
жынды баласы алмайды. Қайта өзiн көкала торғайдай ғып сабайды. Мiне, сондай атаққа
шыққан ана Ләпруза сияқтыны мына баланың алам дегенi қызық...
Әзберген мен Досан бiр бiрлерiне қарасты.
— Ендi жазу со да.
— Бұйрықтан артып кете алмайсың.