Упрощенная HTML-версия
шыдау керек. Оған бiрақ сенiң жағдайың көтермейдi. Ертең айдың, күннiң аманында
босанып жатсаң, сөзге қаламыз. Онан да… Оның бiр сыласы осы. Менiң неден болса да
тайынарым жоқ. Әуелi iз жасырып, соған бара тұр. Күзге таман Алматыға таямыз», —
деген едi. Әуелiде қыз бұған сенбей қарап көп тұрған. Елекеш оған өлердегi сөзiн
айтып, ант-су iшкен. Бүгiн сол әсер еттi ме, қыз жүзiнен ымыраға келер ыңғайды
көрердей үмiттене қарады. Набаттың бiр түрлi қоңырайып, қос танауының желбезегi
дем жетпегендей әлмә-һәл дiр-дiр ете қалғанын көрдi. «Мұнысы несi? Масқара
қылғанда айнып қалып жүрмесiн. Ендi қамшыны басу керек».
— Қамшы баспаса, орақ түгел ешқандай шаруа бiпейдi, — дедi Әбду жырқылдап.
Түс кезiнде Елекеш бiр есебiн тауып, Жықпыл бойындағы қалың жиденiң арасында
Набатты жалғыз кездестiрдi. Салған жерден тап берiп құшақтап, ернiнен сүйдi. Сосын
алқынған қалпы әлдененi сыбырлай айтып, жерге жыға бердi. Сол арада бойы былқ-
сылқ ете бастаған Набат кенет қатайып, мұны өңменiнен керi итердi:
— Жетер. Жұрт көрiп қалар.
— Көрсе көре берсiн.
— Ау, сен... одан қорықпайсың ба?
— Ау, мен қорықсам, бүйтем бе?
— Ендеше неге өз қолыңмен жасаған нәстеңдi мойныңмен көтеруге келгенде
қаймығасың?
— Әй, қыздар-ай, — деп директор аздап кейiстiк бiлдiрдi. — Ал, мен кәзiр сенi
алайын. Өзiң айтшы, сонда не болады? — дедi Елекеш ызаланып. — Мынадай науқан
кезiнде жеке бастың шаруасына қарап жатар уақыт бар ма? Мен де, сен де әбiрейден
сымпиып шыға келмеймiз бе? Одан кiмге пайда, кiмге зиян? Ертең бiрге тұрғанда да
тiрлiк ету керек емес пе? Мен осыны ойлаймын. Одан да кәзiр iз жасыра тұрғанның еш
айыбы жоқ.
— Ертең жерiп кетiп жүрмейсiң бе? — дедi Набат сайқылана қарап.
— Неге? — дедi Елекеш iшiн бермеуге тырысып. — Сен сонда менi кiм көресiң?
Қолымнан келмей жатқанда айтар сөзiңдi айтарсың.
— Жоқ, сен кейiн менен жеркенiп...
— Жоқ, құдай ақына жоқ, — дедi Елекеш қыздың бетiне тура қарап. Көзiнен
ешқандай да күмән нышанын көрсетпеуге тырысты. — Мен ендi неден болса да
тайынбаймын. Тек мына науқан өтсiн.
— Ендеше... үйiмде-ақ босана берем, — дедi де Набат кенет жылап жiбердi. — Көп
болса, масқараға мен-ақ қалармын. Сен басыңды қайтта да жүре бер.
Елекештiң шыр-пыры шықты:
— Қой, жылама. Кiсiлер жұр, естiп қалар. — Сосын жан-жағына жалтақтап қарап
қойды. — Сенiң осы есiң дұрыс па, қазақтың қай қызы үйiнде босанып едi? Одан да...
мынау дұрыс. Мен... Сосын... жаным, жаным...
Одан әрiге қасарысып отырған Набат шыдамады, жiгiттiң ырқына қарай жығыла
бердi…
Он-он бес минуттан кейiн Елекеш шалбарының саз жұғып қалған екi тiзесiн қағып,
жан-жағына жалтақтай көз тастап, қалың жиденiң арасынан шыға бердi. Сосын
күрiштiктi аралаған боп аз жүрiп, қарүйлердiң жанына келдi. Тоқшылық газиктiң
капотын ашып, радиаторға су құйып жатыр екен. Елекеш оған қарап тұрып:
— Бала, кәзiр ораққа адам жетпей жатыр. Сен әзiрше ана Балғынбайға көмектес.
Машинаны өзiм айдай тұрармын. Орақ бiткесiн, қайтып келесiң ғой, — дедi.
Тоқшылық таңданып қалды:
— Дәл кәзiр барайын ба?
— Дәл кәзiр.
Тоқшылық май-май қолын шүберекпен сүртiп, кабинадан өз киiмiн алып, кiлттi
тапсырды да, Балғынбай жаққа қарай кеттi.