Упрощенная HTML-версия
Елекеш қолындағы машинаның кiлтiне қарап аз ойланып тұрды. Сосын Майнақ пен
Әбдудi шақырып алды. Бiрден Майнаққа жылы қарап:
— Бала, сен осы домбыра қайсы десе, дорбаны көрсетесiң. Сонда қалай завклуб боп
жүрсiң, а? — дедi iш тарта сөйлеп.
— Әйтеуiр... былай… ептеп-септеп… — Майнақ күмiлжiдi.
— Сен осы машина айдай аласың ба?
— Айдаймын қой.
— Правоң бар ма?
— Бар.
— Онда… жақсы екен, — дедi Елекеш өтiрiк күлiп. — Мен кәзiр шопырсыз қап
тұрмын. Сен бүгiннен бастап менiң машинамды айда. — Сосын ол аз кiдiрiп, күрт
жадырады. — Бала, байқа, машина тақымыма тидi екен деп, қыз-қырқынды қуалап
кетiп жүрме.
— Үйтпеймiн ғой.
— Айтпақшы, осы сен қашан келiн аласың?
— Өй... оның ретi келмей жүр.
— Ретi? Оны мына Әбду ағаң реттейдi ғой. Солай емес пе, а?
— Дәл солай, — дедi Әбду тақ-тақ етiп. Сүйттi де әй-шайға қарамастан: — Бала, сен
бар ғой, сол жетпегiрлердiң бiреуiн ал да қаш. Қалғанын көре жатасың, — деп, шаруаға
ыссылай кiрiсiп те кеттi.
— Ертең зорлап алып қашты деп сотқа берiп жүрмей ме?
— Өй, сен де бiр, — дедi Әбду кейiстiк бiлдiрiп. — Мына мен тұрғанда, қам жеме.
Елекеш қуанып кеттi. Үстiнен тау түскендей боп бiр дем алды. Қайтып келе жатып,
Жықпылдың тұсына жете бере Әбдуге бұрылды:
— Ана Жықпылдың етегiне бiреу-мiреу барған жоқ па?
— Iжкiм де.
— Ана маяларға сақ болыңдар.
— О жағынан қам жеме.
— Онда дұрыс екен, — дедi Елекеш ыңырана сөйлеп. — Осы шалдар да орын беру
дегендi бiлмейдi. Аузында бiр тiсi қалғанша отыра берсем дейдi. Сүйтiп жүрiп жас
кадрларды көтеру керек деп қақсайды. Кәзiр жмысшылар қомитетiн басқару оңай ма?
— Әрине.
— Оған бiр оңқай асықтай үйiрiлiп тұрған iскер жiгiт керек-ақ. Осы ұршықты оң
қолмен иiрушi ме едi?
— Ұршықты иiрiлту оң қолдың шаруасы емей, ендi ненiкi?
— Е, жөн екен.
Елекеш кешке таман үйiне келдi. Бүгiн Күлжамаштың қабағы қатыңқы екен. Шайды
ықылассыз әкелдi. Кесе-аяқты жерге тарс-тұрс еткiзiп қойды. Шайдың қызылын қайта-
қайта кесiп ала бердi. Директор әйелiне көзiнiң астымен жақтырмай қарады да, ештеңе
демедi. Тек төсек саларда ғана Күлжамаш бұрқ еттi:
— Ана төсегiңе өзiң жат. Мен арам жерге жатпайым.
— Не, не? — дедi Елекеш аңтарылып.
— Не, не дей қалғанын қарашы ештеңе бiлмейтiндей. Сенi ана Набатпен...
Күнi бойы шыдамы таусылып бiткен Елекеш:
— Өшiр өнiңдi! — деп қатты ақырып жiбердi. — Былшылдама!
— Былшылдамасаң, өзiң былшылдама! Ал үнiмдi өшiрмегенiм. Немене басымды
шабасың ба?
— Шабам, — дедi Елекеш қалшылдап. Сосын ызалана жұдырығын түйiп ап, iлгерi
жүрдi.
Күлжамаш қысыңқы көздерiнен қаһарлы от шашырап, мұның бетiне бағжия қарады:
— Осыдан қолыңды тигiзiп көр, пiркарөлге барып, тас төбеңнен жасыл түсiрем!