Упрощенная HTML-версия
Өзiнiң артық кеткенiн жаңа ғана сезiп, Елекеш сәл-пәл iркiлiп қалды. Есiне
аудандағы қайнағасы түстi. Сосын әйелiн айқаймен жеңе алмасын бiлiп,
мысықтабандағанды хош көрiп, диванға сылқ етiп отыра кеттi де:
— Осы сендер де қызықсыңдар, — дедi. — Қажағандарың мен. Iждемеге көздерiң
жетпей жатып, ойбай саласыңдар. Ол жұрттың әдейi айтып жүрген өсегi ғой.
— Жоқ, ол шын, — дедi Күлжамаш тепсiнiп.
— Немене көзiңмен көрдiң бе? Әлде куәң бар ма?
Күлжамаш сәл iркiлiп қалды:
— Көрмесе де, естiген кiсi бар.
— Сандырақ, — дедi Елекеш ызаланып. — Сандырақ.
— Жоқ, сен үйтiп бұлтақтама, — дедi Күлжамац қайтадан өршеленiп. — Онан да,
шыныңды айт, сол рас па?
— Оны саған кiм айтты? — дедi Елекеш аздап ойланып алайын деп, тура жауаптан
қашып.
— Кiм айтсын. Оны бүткiл ел бiледi. Бұл менi қорлағаның ғой! Өлем, бүйткенше
құриын! — деп, Күлжамаш кенет жаман дауыспен барқырап, сыртқа ата жөнелдi.
Елекеш атылып барып, әйелiн есiк алдында шаққа ұстап, керi сүйреледi.
— Жiбер! Кетем! — дедi Күлжамаш барқырап.
— Ау, қайда? Не деп? — дедi Елекеш алқына сөйлеп.
— Не деп дейдi ғой!? О ұятсыз!
— Жарайды, на қылсаң о қыл. Бұл — өсек сөз.
— Иә, саған. Бiр байланысың болмаса, неге оны...
— Ойбай-ау, ол ендi жұмыс бабы ғой.
— Бiлем ондай жұмыс бабын! Жiбер, кетем! — деп, Күлжамаш тағы да долдана
бастады.
Елекеш ендi iстiң қиынға айналғанын сездi. Мына әйелдiң шынын айтқызбай
қоймайтынын бiлдi. Әрi-берiден соң әйелiне өзiнiң де жыны келе бастады. «Кетсе,
барсын!» — деп ойлады да, Күлжамаштың қолын босата сап:
— Бар, кет! Ендi маған сенiң көк тиынға да керегiң жоқ! Атамнан әрмән! — дедi.
— Не, не? — дедi Күлжамаш алдынан апан көргендей керi шегiнiп.
— Керегiң жоқ. Ерегiскенде, мен сол Набатты алам!
— Алам? Ал мен ше?
— Сен төркiнiңе кетесiң! Жаңа өзiңе өсек айтқан кiсiлерге тиесiң!
— Е, ауыш адамды тапқан екенсiң! Мен саған мынаны кетем! — деп, Күлжамаш
жақындап кеп, қолын шығарды. — Мен сенi құртып кетем.
— Иә, сүйт!.. Қолыңнан екi келсе, бiрiн қыл!
— Бiрi сол, — дедi Күлжамаш долданып. — Саған ерегiскенде бар ғой, мен сенен
айырылмайым. Осыншама бала-шағаменен құтылып көр! Аспанға ұшсаң — аяғыңнан,
жерге кiрсең — шашыңнан тартам! Сен оп-оңай айрылыса қоятын ауышты тапқан
екенсiң!
— Жарайды, на қылсаң о қыл! Кiнәмдi мойныма қоймай тұрып, бет алдына
шаптыққаныңнан ештеме өнбейдi!
Аздан кейiн Күлжамаш басыла бастады. Барқылдап сөйлеп жүрiп, басқа бөлмеге
кiрiп кеттi. Содан қайта келмедi.
Елекеш төсегiне жалғыз жатты. Әрi-берi аунақшып, кiрпiгi iлiнбей қойды. Тақа
болмағасын темекi шектi. Терезенi ашып, сыртқа қарады. Күз салқыны кәдiмгiдей
бiлiне бастаған. Терезеге жақындау жерде бiр қора боп жайқалып есiп тұрған қара
талдың дiңi сидиып, жалаңаштанып қалған. Ол ендi мына бой дiрiлдетер салқынның
соңын қуалап қыс ызғары жететiнiн бiлiп, қара жердiң қыртысына тереңдете уыс салған
тамырларын ғана дәтке қуат қып, әлден-ақ иегi-иегiне тимей сақылдап тұрған сияқты.
Елекештiң бойы тоңазыды. Темекiсiн шегiп боп, терезенi жапты. Төсегiне қайта кеп
қисайды. Мыңғыдай болған басын көпшiкке салып, қанша ұйқы шақырғанымен, қайкия