Упрощенная HTML-версия
қалған кiрпiктерiнiң жуық арада iлiнетiн түрi көрiнбейдi. Басына сан-сапалақ ой
дүметiлiп келе бердi. Бiрде: «Жаңа Күлжамаш неге кетпедi?» — деп таңғалды. Таң сыз
берiп келе жатқанын көрiп, төсегiнен тұрып, тез-тез киiндi. Мұздай шұбатты басына
көтере сап, сыртқа шықты. Кеңсеге кеп, Мыңбаевты шақырып алды:
— Өзiңiз бiлесiз, кәзiр қарбалас кез, Құлбаев екеумiз егiн деп шапқылап жүрмiз. Ендi
сiз де бiзге көмектесiңiз. Кәзiр Қызылқұмға тартыңыз.
— Елеке-ау, ол бiр ит өлген жер ғой. Мен... мына денсаушылық жағын ойлап... —
Мыңбаевтың көзi алақандай болды.
— Онда менiң шаруам жоқ. Шаршасаңыз, жасыңыз жеттi, пенсияға шығыңыз.
— Қарағым… мен аздап…
— Ақсақал, мәнтәй-шәнтайды бiлмейiм, пенсияға документтерiңiздi дайындаңыз.
Елекеш сосын егiс басына қарай тартты. Жол үстiнде көптен берi жиналып қалған
газеттерге көз жүтiрттi. Нөмiр сайын Брежневтiң баяндамасын талқылап жатқан
мақалалар басылыпты. Бiр жерде оның кеудесiне таққан ордендерiн көрсетiп түскен
суретi берiлiптi. Одан бiздiң мықтылар да қалатын емес — партияның саясатын
қолдаған бiраз нәрсе жарияланыпты. Елекеш оларға көз жүгiртiп шықты. Одан әрi
қарауға ықыласы соқпай, газеттердi бардачокка тыға салды да, Майнаққа бұрылды:
— Бала, қамшыны бас!
5
— Әй, не болды?
Жұманның даусы шаңқ ете түстi. Ашуланғанда даусының қырылдағаны байқалмады.
Үстi-басы өрiм-өрiм, шашы ебей-дебей Күлжамаш еңiреп жылап жiбердi:
— Ана ит... менi...
— Немене?
— Ол... ол... басқа қатын алайын деп...
— Не, не? — деп, Жұман орнынан өре түрегелдi. Не iстерiн бiлмей, өзiне аңтарыла
қараған әйелiне сыр бергiсi келмей, бөлме iшiн кезiп кеттi. Өзi де Елекештiң Набатты
тым өбектеп кеткенiнен кiп алып жүр едi. — Ол иттi ме, сазайын тартқызайын! — деп,
тiстене сөйлеп, телефонға жақын келдi. Трубканы көтере бере, аз-кем кiдiрдi. «Сабыр
қылайын».
Жұман Күлжамаштан мән-жайға қанды. Үйiнде болған шатақ жайын есiттi. Сосын аз
ойланып қап:
— Сен немене үйге қарай тұра қашып? — деп, қызына кейiдi.— Қашпа! Өлсең де
үйiңнен шықпа! Айрылам деме!
— Неге? — дедi Күлжамаш жасын жұтып тұрып, бат-бұттай сөйлеп.
— Айрылғанда қайда барасың? Кетем десе, жолы ашық. Дүния-мүлкiңдi алып қал
да, жалғыз шамаданмен қоя бер.
Жұман қызын басқа бөлмеге жiбердi де, төсегiне кеп қисайды. Қараңғы бөлмеде
ұйқысы қашып, екi көзiн түксиiп тұрған бұрышқа қадады. Қайта-қайта жаңағы жайды
ойлады. Ат үстiнде жүрген жiгiт басында ондай-ондай кездесе бередi гой, дедi. Қайта,
бiр есептен мынау жақсы болды. Соңғы кездерi күйеу баласы көкiрек керiп, мұның
сөзiн бiрде алса, бiрде алмайтын мiнез шығара бастаған-ды. Жұман содан iшiн тартқан.
Мынадан үлкен бiрдемеге қолы жетсе кәйтедi, деген. Ендi мына дау-дамай тұсында
оны сақтап қалса, кейiннен бетiне салық қылуға жақсы. Әрi Елекеш бұдан айбынып
жүредi. «Айбынып?», — деп, Жұман ақырын мырс еттi. Өзiнiң мына тiршiлiктен түйген
бiр үлкен сабағы — осы айбыну мен айбынту. Шамақ жетпейтiн жерде, айбынғанның
еш айыбы жоқ. Күштiге қызмет қыл деп, «Құранда» жазылған. Әлiң жетпейтiн кiсiмен
ақкөздене алысып, әбiрей төккенше, екi елi ауызға төрт елi қақпақ қойғаннан дұрысы
жоқ. Сен уақытша үндеме. Iшiңдi берме. Қанша жек көрiп тұрсаң да, бер жағыңмен