Упрощенная HTML-версия
болса, Елекеш директорлығынан түсер. Тәйiрi азаматқа жұмыс деген де қайғы ма, тағы
бiреуiн тауып алады деген. Ендi соның қол жетпес арманға айналып бара жатқанын
сезгендей қоңырайып отыр. Оны шошытқаны әнеукүнi Елекештiң кеп, тосын тiлек
айтқаны едi. Бұл оңашаға шыққасын, өз жайын айтып, ендi не iстеймiз деген. Елекеш
көзiмен жер шұқылап тұрып:
— Бұл өзi... ойланбаған нәсте болды. Мына науқан кезiнде ешкiм сөзiңдi тыңдап
жатпайды. Қолын бiр-ақ сiлтейдi. Сен осының аяғына дейiн шыдап көрсейшi, — деген.
— Ау, өзiң бiлесiң ғой, қалай шыдайым? Ол менiң қолымдағы нәсте ме?
— Черт побери, қиын болды-ау!
— Өзiң келiп тиiстiң, ендi өзiң менi масқараламай алып шық.
— Масқа-ара-ла-май?
— Иә, масқараламай.
— Сонда қалай?
— Оның еш қалайы жоқ, шешiнген судан тайынбас деген. Тәуекел де.
— Тәуекелден бiрдеңе өне қойса жақсы-ау. Мына орақтың тура келiп қалғанын
көрмеймiсiң? Болмаса... — Елекеш iрi тiстерiмен қып-қызыл ернiн тiстелеп, төмен
қарады.
— Уәдесiне нық кiсiге науқанның не келiп кетерi бар?
— Әй, сен де бiр қызық екенсiң, — деп, Елекеш кейiп қалды. — Мынадай науқан
кезiнде әйелiмнен айрылысып жатсам, не болам? Сенiң озат күрiшшi деген атың қайда
қалады? Соны бiр былай... ойламайсың ба?
— Ендi маған нағыл дейсiң? — дедi Набат таусылып.
— Менiң ойымша, осыдан құтылатын бiр жол бар. Айтуға өзi, былай... бiр түрлi де...
— Елекеш мүдiрдi. Бетiне қызыл қан ойнап шыға келiп, ақ сары жүзiн одан әрман
қызарта түстi.
— Ол қандай жол?
— Тек ренжiме. Менiкi ойластық қой. Сен әзiрге... осы ана Тоқшылық...
— Онымен ешқандай да сөзiм жоқ, — дедi Набат оның жүзiне шоши қарап.
— Ендеше бар ғой мына нәтi жуас Майнақ... қалай болады? Бiр-екi ай ғой. Оған
дейiн мына науқан да бiтедi. Сосын...
— Иә, сосын...
— Қолды бiр-ақ сiлтейiм.
— Ау, ол қалай болады? Кейiн... бiр есiктен бiр есiкке...
— Көп болса, есiк көргендi алған болам да. Сен де әйелiнен ажырасқан кiсiге тигелi
тұрған жоқсың ба? — дедi Елекеш сәл қинала күлiмсiреп.
Сол арада Набат алғаш рет оның сөзiнен күдiк алды. Оған бiр түрлi сенбедi. Бiрақ
өзiнiң ендi басқа iстерге амалы жоқтығын, мына директордың мойнына артыла
алмасын, үйте қалса, оның ертең-ақ танып кетерiн бiлдi. Ондайда өзi сөзiн кiмге барып
тыңдата алады? Қайта кейбiреулер бағы асқан жiгiтке жабысқалы жүр деп, сөкеттеп
қарар. Мұның бағына қызығып жүр дер. Одан да тып-тыныш қана iз жасырғаны жақсы.
Сүйтсе, ертең Елекештiң қайта айналып соғуы мүмкiн. Соқпаса, өзi iзiнен қалмайды.
Набат күрсiндi. Сол арада артқы жақтағы қамыс арасы сыбдыр ете қалғандай болды.
Жалт қараса, жан-жағына жалтақтай қарап, Әбду шығып келедi екен. Үстi-басы үпелек-
үпелек. Ол ыржия күлiп, мұның жанына жете бере, жерге отыра кеттi.
— Қалай, балдызжан, жағдай жақсы ма? — деп қутың-қутың етедi.
—Шүкiршiлiк, — дегендi Набат тамағы кеуiп, шаққа айтты.
— Салың жақсы екен. Биыл атаққа бiр шығатын болдың.
— Әй, онысы бар болсыншы.
— Е, неге сонша таусылып?
— Таусылып отырған жоқпын. Шаршадым.
— Iжтеме етпейдi. Ендi көбi кетiп, азы қалғанда, — дей берiп, Әбду жан-жағына
жалтақтай карап қойды. Оның жалпақ бетiнде бимәлiм бiр үрей ойнап шыға берiп,