Упрощенная HTML-версия
лезде жоқ болды. — Осы сен ғой ажар десе, ажарлысың. Сөзкер десе, сөзкерсiң. Неге
былай жiгiттердiң бiреуiне ен тақпайсың?
— Онда сiздiң қандай шаруаңыз бар? — дедi Набат тiкiрейiп.
— Ау, балдызымда шаруам болмаса, ендi кiмде болады? Ана Майнақ деген... былай
жақсы жiгiт. Момын. Сол iзiмнен қалмай қойды. Сенiмен...
— Менiмен... — Набат зорлана езу тартты. — Оны неге өзi айтпайды?
— Қазақы бала қой. Былай... қысылады. Өзiң ойланып көр, түбi сол дұрыс. Өзiң би,
өзiң хан болып жүресiң. Екеуiң бiр бригада боп, күрiш егесiңдер.
— Е, солай де. — Набат өз бәсiнiң қаншалықты кемiгенiн бiлiп, мына жалпақ қараны
қуып жiбергiсi кеп тұрды да, өз-өзiнен iркiле бердi. Сосын бiр сәтке ойнақы тартып: —
Ау, ол менi кәйтедi? — дедi.
— Кәйткенi несi? Сен дегенде шығарға жаны жоқ. Әгәр дә хош десең, бүгiн түнде...
— А-а? — деп Набат оған үрке қарады. Өңiнде мынау не деп тұр деген ажар бар. Өзi
iштей талай рет ойлаған ғашық болу, жар табу дейтiн ең қымбат осылай оп-оңай iске
аса салатынына таңғалып қалған. Адам өмiр жолының бұралаң тұсында асығыстық
жасай ма? Асығыстық? Ау, сен оны жасап та қойған жоқпысың? Анада Алматыда
Елекешпен кеуiл қосқанда, жеңiлтектiкке салынып, тәттi қиялыңның соңы неге апарып
соғарын ойлаған да жоқ едiң ғой. Соның соңы — осы. Ендi сен сол күнәңдi қалайда
жасыруға тиiссiң. Мына жұрт оны бiлмеуге тиiс. Бiле қалса, саған бұл арада күн жоқ.
Күн көргенде де, кiм көрiнгенге көз тұрткi боп жүресiң. Ендi саған бұл сырыңды
бiлетiн жiгiт жоламайды. Тiлек қосса, әйелiнен ажырасқан не қосағы өлген кiсiлер ғана
қосады. Сен сонда аты-жөнi жоқ кiмдi күтiп жүресiң? Ондай кiсiнiң дәп саған кеп тiлек
айта қоятынына сенiмдiсiң бе? Қайта олар жас кезiнде опасыздық жасаған адам ендi
кiмге баянды болады деп, аулақтан ат-тонын ала қашар. Одан да мынау дұрыс. Набат
сыр бермей, аздап бұлданып: — Майнақ па? Өзi... дүңкi ме қалай? — дедi.
— Ойбай, еркектiң қайсы бiрi жiптiктей боп жатыр? Қайта осынысы дұрыс.
Мұндайлар бiр беткей келедi. Қалғанын бара көресiң ғой, — дедi Әбду сыбырлай
сөйлеп.
— Бара?
— Иә, бара.
Набат оның бұл сөзiнен секем алып қалды. «Мынау да бiле ме?» — дей берiп, оның
жымысқылана қараған көзiне абайлап көз салды. Әбду бетiн өрi бұрып әкеттi.
«Бiлмейтiн сияқты».
— Әнеукүнi көрiп кеткеннен кейiн, бала қайта-қайта қыңқылдап жүр. Шешесi де
өзiнiң әбден мазасын алған болуы керек. Сен бар ғой, толқыма, нар тәуекел де, — дедi
Әбду қайтадан сыбырлай сөйлеп.
Набат әрi-сәрi болды. Ендi басқа амалының жоқтығын сезгенде иманы ұшып кеттi.
Тал қармағандай боп:
— Ертең... ол... — деп барып тоқтады.
— Қылп етпе. Бәрi ойдағыдай болады.
— Онда... жақсы, — дедi Набат дiр-дiр етiп. Сүйттi де өзi орнынан тұра бердi.
Үйге келсе, әке-шешесiмен бiрге Елекеш шай iшiп жатыр екен. Мұны көрiп, сәл
ұмсына түсiп, қайтадан маңғаз қалпын тапты. Әкесi дәудiрлеп сөйлеп жатыр:
— Айырпылан дәл төбеме келгенде, құлағым бiтiп қалды. Апырмау бұ кiм дейiм.
Мына егiстiң оған не керегi бар дейiм. Сүйтсем, өздерiң екенсiңдер ғой.
— Иә, — дедi Елекеш әлденеге ықыластанып.
— О кiсiнiң ырза болғаны жақсы болған екен. Ендi бәрiн төкпей-шашпай орып
алсақ, қатырамыз ғой, ә?
— Қатырғанда бiз қатырайық, — дедi осы кезде iшке кiре берген Әбду ырқылдай
күлiп. Өзi туфлиiн есiк алдында сiлкiп тастап, жалпақ табанымен жердегi алашаны
жаныша басып, Елекештiң жанына кеп отырды. — Уһ, шөлдеп кеттiм ғой. Күнi
түспегiр де жанып тұр.