Упрощенная HTML-версия
— Жоқ, жақсы көргенiңдi айтпаймын. Бiр күнде бiр роман оқитын мәуiкбастың
сортынан емессiң бе?
— Олай бас алмай оқып көргем жоқ.
— Онда, дұрыс. Егер келiссең, сен менiң машинамды айда. Әуелгiде аздап қиын
соғар, кейiн үйренiп кетесiң ғой.
— Жарайды, аға.
— Ендеше кәзiр бар да, машинаны ана қиямпұрыстан қабылдап ал. Байқа,
ашықауыздық жасап алып жүрме. Бiрдемесiн қағып кетiп жүрмесiн.
Осы кезде директордың оң жағындағы тәпелтек үстел үстiнде көгендеулi қозыша
тiзiлiп, қаз-қатар қона қалған бiрнеше телефонның жылтыр қарасы табанына от басып
алған мысықша безiлдеп қоя бердi. Елекеш трубканы самарқау көтерiп, құлағына
тосты. Әр жақтан жуан, гүжiлдеген дауыс естiлдi. Сол екен, Елекеш тұнжыр қалпынан
бiр демде арылып, суға сүңгитiн кiсiше етек-жеңiн жинап ала қойды. Жүзiне
алақанаттана қан теуiп, түсi жыли бастады. Шалқайған бойын сырт жақынан
әлдеқандай қуатты бiр қол итергендей, үстелге бiрте-бiрте төне түстi.
Тоқшылық мына әңгiменiң жуық арада бiтпесiн сезiп, бөгде көз боп отыра берудi
ыңғайсыз көрiп, лып етiп орнынан түрегелдi.
— Аға, кете берейiн бе?
Елекеш көзiмен есiктi көрсеттi.
Тоқшылық сыртқа қуана шықты. Есiк маңында күтiп тұрған Әбду бар жайды айтпай-
ақ түсiнгенiн көрсетiп, мұның қолын алды. Сосын екеуi кеңсе алдында тұрған жеңiл
машинаның жанына келдi. Шатаман кабинада шалқ ортасынан түсiп, темекiнi
бұрқыратып жатыр.
— Әй, даукес, тұр! Машинаңды мына балаға табыста, — дедi Әбду машинаның
терезесiн қағып.
Шатаман бұларға ала көзiмен қарап, орнынан тұрды. Есiктi лақтыра ашып, жерге
аспай-саспай түстi. Бұған көз де салмастан:
— Мә, қабылдал ал, — дедi.
— Кәне, ала ғой, — деп, Әбду мұның бүйiрiнен түрттi.
Тоқшылық бiр түрлi ыңғайсызданып, машинаға жақындауға батпады. Ә дегеннен
мұны Шатаманның киқар жүзi сескендiрiп тастады. Өзiн баяғыдан бiледi. Қыңыр,
қисық жiгiт. Жасында айтулы бұзақы болған. Оның қолы батпаған осы ауылдың
бозбаласы жоқ. Аузына арақ тисе, кiм көрiнгенмен iлiнiсе кетiп, заң соғады. Содан
көпке дейiн зәкүншiк Шатаман атанып жүрдi. Кейiнгi жылдары ысқыаяқ түрiне қарап,
ысқыаяқ Шатаман атанды. Өзiнiң төрт-бес баласы бар.
— Немене қасқыр көрген қошқардай одырайып тұрсың? Қабылдап ал, — дедi
Шатаман зiлденiп.
— Бәрi дұрыс шығар.
— Дұрыс болмай, немене мен машинаны базарға апарып сатты дейсiң бе? Әлде
кемiрiп жедi дейсiң бе? Әзiрге ондай ауруым жоқ, — дедi Шатаман мүлдем сұрланып.
— Әй, сенiң осы ит мiнезiң-ай! — дедi Әбду қыңырайып.
— Менiң мiнезiмде сенiң нең бар?
Тоқшылық шатақ шығып кете ме деп қорықты. Машинаның о жер, бұ жерiн асығыс-
үсiгiс қарай сап:
— Бәрi орнында екен, — дедi Әбдуге қарап.
— Дұрыс болса, артыңа қызыл бұрыш! Тек ана Жықпылдың жанынан өтерде,
абайлап жүргейсiң. Үйтпесең, қара қойдың басынша отқа үйiтiле салуың боқтан да
оңай, — дедi де, Шатаман бұған бiр мезгiл әжуалай қарады. Сосын қос қолын
шалбарының қалтасына шiрене сұғып, аяғын миқита басып, дүкен жаққа қарай аяңады.
— Лақуа, қыртөшкi, — дедi Әбду оның соңынан қарап тұрып.
Олардың жанына осы кезде Майнақ тақап келдi. Ол су жаңа машинаға аузын аша
қарады: