Упрощенная HTML-версия
— Бұл ыстық күрiшке жақсы болды ғой, — дедi Әзберген шай құйылған кесенi
Әбдуге ұсынып жатып.
Әбду кесенi ала қоймай:
— Шай iшпейiм. Осы биыл бақша салған жоқсыңдар. ма? Содан қалған-құтқан... —
дедi.
— Қалған-құтқаның не? Әлгi қарбыздар қайда едi? — деп Әзберген апалақтап, iрге
жағына қарады. Жабулы жатқан жерiнен әйдiк қарбызды берi домалатып шығарды. —
Мынаны, Әбду өзiң жара қойшы.
Қарбыз қып-қызыл екен. Әбду жартысын Елекешпен екеуiнiң алдына қойды да,
жартысын Набатқа қарай ысырды. Набат та шөлдеп отыр едi, iркiлмей қарбызды жей
бастады. Шай құйып отырған шешесiнiң сыртында отырып, ер кiсiлерге көрсетпей, бiр
үлкен кесегiн аузына салып едi, уылжып жүре бердi. Ол екiншi бiр кесегiне қол созды.
— Тәттi екен, — дедi Әбду қарбызды қомағайлана асап жатып.
— Ау, қолдан еккен қарбыздың жөнi басқа емес пе? Дүкеннен сатып алып жатқан
жоқпыз, — дедi Әзберген көтерiлiп қойып.
Набат шешесiнiң сыртынан Елекешке бiр рет көз тастады. Ол томаға-тұйық отыр.
Анда-санда бұл жаққа қарап қояды. Көз қарасында анадағы өтiнiшiмдi не қылдың деген
сұрақ бар. Осы кескiнiнен Набат оның өз сөзiне берiктiгiн, аздап жат тарта бастаған
сыңайы барлығын байқағандай болды. Сүйттi де шошына түстi. «Әлде шаршап жүрген
шығар», — деп сол арада оны жамандыққа қимай, басқаша жоруға тырысты.
Аздан кейiн Елекештер кетiп қалды. Үй оңаша қалғасын, Набат тез қозғалып,
киiмдерiн реттестiрдi. Бәрiн бiр шамаданға салуға ыңғайлады. Сол арада iшке Нұрсұлу
кiрiп келдi. Бұл киiмдерiн әрi қарай ысыра салды. Нұрсұлу бұл жаққа көз тастады да,
кебежеге үңiлдi. Iшiнен сылдыратып кесе алды. Набат орнынан тұрып, оған жақын
келдi. Неге екенi белгiсiз, қайтадан киiзге отыра кеттi. Нұрсұлу мұның жүзiне назар
сала қарап айтар оқшау әңгiмесi барын сезгендей, iркiле түстi. Тез қозғалып кеп, мұның
жанына тiзе бүктi. Набат екiоқты боп тұрып:
— Сен осы бiреуге... ғашық боп көрдiң бе? — деп сұрады.
— Қойшы? Ашығы нес? — Жеңгесi бұған таңдана қарады. — Бiздiң кезiмiзде оған
жағдай болды ма?
— Fашықтыққа не жағдай керек? Былай... жақсы көру, сүю...
— Сүйдiк пе, сүймедiк пе, оны кiм бiлiптi? Бай керек болды, тидiк те кете бардық.
Сен немене өзiң...
Набат жеңгесiне сырын айтуға оқталды.
— Мен, — деп қайтадан iркiлдi, — бiр нәстеге... бел бусам ба деп едiм. Әйтеуiр,
түбiнде бiреуге бару керек қой. Ендi отырып қалсаң, отырып қаласың...
— О кiм? Ана Тоқшылық ма? — дедi жеңгесi сыбырлай сөйлеп.
— Жо-о-қ.
— Ендi кiм?
— Май-й-нақ.
— Май-йнақ? Қойшы, сен де бiр, — деп жеңгесi бетiн шымшыды. — Таңдап жүрiп,
тапқаның осы ма? Өзi аузынан сөзi, қойнынан бөзi түсiп тұрған бiреу ғой.
— Ендi...
— Ойбуй, шатылып қалып па ең? Қап, әттеген-ай! Оны маған неге ертерек
айтпадың? Онда... не амал бар? Маңдайыңа жазылғаны сол болса, ешқайда қашып
құтыла алмайсың. Амалсыз барасың.
— Амалсыз?
— Иә. Ойбай-ау, осы жұрттың бәрi бiр-бiрiне ашық боп қосылып жатыр деймiсiң.
Бәрi де бұйырғанын алады да, ың-шыңсыз өмiр сүре бередi. Былай... өзi аса жаман да
емес қой. Бiр басқа бiр көз дегендей. Кәрi шешесi деген не, аз күнгi қонақ. Сосын бiр
қожалыққа өзiң еге боп отырасың. Әрi момын, — деп, жеңгесi ендi былай шықты. —
Өзi қашан деп отыр?