Упрощенная HTML-версия
— Не дейiн?
— Оны өзiң бiлесiң.
— Қой, үйтiп, шөпжелке қыздан кешiрiм сұрап, оның аяғына жығылатын жағдаятым
жоқ.
— Ә, солай ма? Онда ел арасына iрiткi салатын сендей зиянкестi аластау керек.
Мiне, бұйрық! Кәзiрден бастап жұмыста жоқсың! Қайда барсаң, онда бар! Ертең көш бұ
йерден! — деп, Елекеш қаһарланып, табан астында бұйрықты өз қолымен жазып, оны
секретарь келiншекке қағазды берiп, оны бухгалтерияға тез өткiз дедi.
Айзада табанымен от басқандай ыршып түстi:
— Қайным, шиеттей бала-шағам бар едi. Ағаң болса, ауру. Мен сонда... қайда барам?
— Менiң онда шаруам жоқ. Шық кеңседен! — деп, Айзаданы Елекеш кеңседен қуып
шықты да, Майнаққа атып жiберердей боп қарады. — Ал, сен не дейсiң?
Майнақ, тiс жармады.
— Әй, мынау милау ма өзi? Тiлiң бар ма, жоқ па?
Араға қара кемпiр түстi. Баласын желкесiнен нұқып:
— Мәгәс-ау, қатын сабап нең бар едi? Бол тез, алдына жығыл, — дедi де, Елекешке
жалбарына қарады: — Қарағым, мына нойыс неме сөзге жоқ. Оны кеуiлiңе алма. Келiн,
сен де бiр ашуыңды бер. Екiншiгәрi бұндай нәсте болмайды.
— Болсайшы, — дедi Әбду Майнақты түртiп.
— Ендi ұрмайым, — дедi Майнақ мiңгiрлеп.
— Жарайды, бiр жолға сенейiн, — дедi Елекеш сол арада бiрте-бiрте сабырлы
қалпына түсе бастап. — Үлкен кiсi, сiз болғасын амалым құрып отыр, болмаса... — деп,
ол аз кiдiрдi. — Ендi мұндай әңгiменi естiмейтiн болайық. Әгәр дә тағы да... — ол
Майнаққа қарап, сұқ саусағын безедi, — айтпады деме, оңдырмайым!
— Әй, өркенiң ессiн, қарағым. Ендi ол бүйтпейдi, — деп қара кемпiр ырза боп
қалды.
— Ендеше ың-шыңсыз барыңдар. Ертең Набат екеуiң егiс басына көшесiңдер. Кәзiр
бұрынғы отыз күн ойнын, қырық күн тойын жасайтын уақыт жоқ. Егiн орылып
болғасын, қалғанын көре бересiңдер. Азанда өзiм машина жiберем, — деп, Елекеш
қолын телефонның трубкасына қарай соза бердi.
Набат үйге келдi. Бетiн жуып, қобырап кеткен шашын жөндедi. Шапалақ тиiп,
қызара бастаған бетiне пудра жақты. Қара кемпiр елпiлдеп жүр. Майнақ не iстерiн
бiлмей, есiк алдында солбырайып тұр. Аздан соң оған Набаттың жыны келе бастады.
Сол арада көзiне ызалы жас құйылып кеттi. «Сорлы!» — дедi iшiнен. Сосын өзiнiң
алданғанын, абыройы төгілгенiн, ендi мына сүмелекпен тiршiлiк етуге тиiс екенiн бiлiп,
жылап жiбердi…
10
Әне-мiне дегенше қыркүйек айының ақыры да жақындап, жауын-шашыны аз,
жаймашуақ күндер тамылжып тұрып алды. Осы қолайлы сәттi пайдаланып алайық деп,
күрiшшiлер бел бүкпей, шаруаның қашанғы қалып алған дағдысына басып, ертеңдерi
қазанның қара суығы тұрып алса, жайқалып жатқан көп салыны орып, қырманға
жеткiзудiң қиындыққа түсетiнiн бiлiп, алдамшы ауа райына ауаланбай, күйбең-күйбең
тiршiлiгiмен бола бердi. Оларға комбайн көп қолғабыс еттi. Сары шуақ басталып,
салының ақаба суы тартылғасын, жаз бойы ылжырап жатқан жер көктен құйылған
қуатты нұрдың қызуына төтеп бере алмай, тақтайдай таңқылдап кеуiп қалған бойда,
Елекеш қолдағы бар техниканы егiске жапты да жiбердi. Атызда қомбайнның тiсiне
iлiнбей қалған масақты мектеп балалары тердi. Он шақты машина салыны қырманға
тасыды. Қырман басы алғашқы дән түскеннен-ақ қобыр-қобырдан тиылған жоқ.