Упрощенная HTML-версия
құндақтаулы нәрестесiн құшақтап қала бердi. Содан кейiнгi өмiрiн мұның еске алғысы
келмейдi. Көптiлеу мұны құрбандыққа шалып жiбердi. Осы Елекешiн Жосалыдағы
балалар үйiне тапсырғалы келе жатыр едi. Қайда барудың, не iстеудiң ретiн бiлмейдi.
Бiрақ баласын қимай, балалар үйiнiң алдына екi барып, екi ретiнде де керi қайтты. Әлi
құрып, бiр тапал тамның ығына отыра кеттi. Көзiнен ыссы жас өз-өзiнен ытқып-ытқып
шыға келдi. Сол арада әр жақтағы көк қақпа ашылып, iштен бiр ескери киiнген, қалың
мұртты, дөңгелек жүздi бiр кiсi шыға бердi. Өңi жылы. Ол мұны көрiп, үлкен қой
көздерiн аудара бiр қарады да, тұсынан хром етiгiн сықырлатып басып, өте бердi.
Алмашкүлдiң оған бiрдеме дегiсi, өлердегi сөзiн айтып жалынғысы келiп кеттi. Бiрақ ол
кiм, нағылған адам, деп, iркiле бердi. Соны байқаса керек, әлгi кербез кiсi бұрылып,
аяғын салмақпен басып, мұның жанына келдi.
Қоңыр дауыспен:
— Қарағым, нағып отқан жансың? — деп сұрады.
Алмашкүл жауап берудiң орнына, еңiреп жылап жiбердi. Жаңа ғана кербезденiп
тұрған кiсi дем арасында елпiлдi де қалды:
— Қой қарағым, жылама. Не болды? Былай, түсiндiрiп айтсайшы!
Алмашкүл жасын жұтып, дұрыстап сөйлей алмады. Сосын ана кiсi мұны ертiп әкеп,
жаңағы қақпаға кiргiздi. Үйдегi әйелiне мұны тапсырып, өзi жұмысына кеттi. Ол
кешкiсiн келiп, мұның жағдайына қанды. Әкесiнiң атын естiгенде:
— Ойбуй, со кiсiнiң баласы екенсiң қой, — деп аяныш бiлдiрдi.
Ол кiсi ауданда милицияның бастығы боп қызмет iстейтiн Теңiзбаев Жұбаныш екен.
Ертесiне Жұбаныш мұны, баласын балалар үйiне тапсыртпай, Кеңтүптегi жаңа
құрылған қолхозбен хабарласып, сонда жұмысқа жiбердi. Бұл алғысын айта-айта, осы
Елекешiн көтерiп, пойызға мiнiп, Байқожа стансасынан кеп түстi. Кеңтүпке келгесiн,
бiр Қошқаралы кемпiр-шалдың үйiнде тұрып жұмыс iстедi. Елекештi олар өз
баласындай көрiп, бақты. Сүйтiп жүргенiнде Алмашкүл Көптiлеудiң орнынан түскенiн,
Пұсырманның майданға кеткенiн есiттi. Олардың ешқайсысын да табаламай, iштей
тынып, жұмысын атқарып жүре бердi. Мұны басы бос келiншек деп
қыңырақтағандардың бәрiне қарамады. Бар есiл-дертi кiшкене Елекешiн азамат қып
өсiрiп, өз қолын өз аузына жеткiзу едi. Сүйтiп жүргенiнде жақын бiр апасы кеп бұған
қолға салмасы бар ма? Оған әлгi кемпiр-шал қосылды: «Қарағым, әлi басың жас. Бай
деген керек болады. Жас кезде, не болмайды. Сөздi қой да тиiп ал», — деп үгiттедi.
Әуелде қарсы болған бұл келе-келе жiбiдi. Бiр күнi Елекешiн қолына алып, кемпiр-
шалмен қоштасып, түйеге мiндi. Жақын апасының бетiне жел боп тимеген кiсi
кәдiрiмдi бiлмей жүрмес деп түйдi. Жолшыбай ол Елекешiмдi өгейсiретiп жүрсе,
нағылам деп бiраз толғанды. Ақыры неде болса, тәуекел дедi. Итiңдеген түйе кешке
таман Ашайға кеп жеттi Алдан тiгiлген қараүй көрiндi. Қайың қаптал иттер бұларды
көрiп, ауыздарын толтыра, әупiлдеп үрiп келедi Иесiн танығаннан кейiн, олар
құйрықтарын бұлғаңдатып, бұлармен қапталдаса жүрiп отырды. Апасы оларды
камшымен жасқай отырып, үй жанына кеп, түйенiң бұйдасын тартты. Сосын түйенi
бақыр–тып, шөгере бастады Түйе құлап кетердей боп алға қарай еңкейiп, сосын кiлт
шөккенде, Алмашкүл қолынан Елекешiн түсiрiп ала жаздады. Сол арада iштен Тiлемiс
шығып, мұның қолындағы нәрестені құшақтап ап, iшке қарай жүрдi. Бұрын бала
ұстамаған кiсiнiң жүрiсi қызық екен, мүлдем сөлекет, қорбаң-қорбаң етедi. Мұның оған
сыртынан қарап тұрып, бiр түрлi күлкiсi келдi. Белi ұйып қапты. Жазы үстiнен шаққа
дегенде түстi. Буындары күтiрлеп, iшке ұяла-ұяла кiрдi. Апасы жалпылдап жүр. Мұны
шешiндiрiп, оң жаққа отырғызып қойып, тездетiп шай қайнатты. Қуырдақ қуырды. Сол
күн Алмашкүлдiң есiнен әлге дейiн кетпейдi. Осы Тiлемiстiң өз-өзiнен қуыстанғаны,
бiр қызарып, бiр бозарғаны әлi көз алдында. Өзi мүлдем жуас екен. Неке қиылғаннан
кейiн, екеуiне төсектi бiрге салып берiп, жақын апасы басқа үйге кетiп қалды. Бұл сол
жағына Елекештi алып жатты. Тiлемiс мүлдем ұяң. Сөзге онша жоқ. Алмашкүл одан
бетер қысылып бiттi. Анадай жерде жатқан молда агент тықыр етсе болды, бұл селк ете