Упрощенная HTML-версия
— Келiн-ау, саған жаным ашимын деп, мен қасқа сорлап қалдым ғой.
— Қойшы?! — дедi Күлжамаш көзi быттиып. — Е, не болды?
— Ойбай, iж не болдысы жоқ, ана Набат маған өшiгiп, менi жұмыстан шығартты.
— Ә, солай ма? Мен... оған көрсетейiн…
Кешкiсiнгi шайға Елекеш кеңседен келе қоймады. Күлжамаш бұртаңдап жүрiп,
дастарханды жайып, кесе-шәйнектi тарс-тарс қойып, кiрiп-шығып жүрдi. Тiлемiс пен
Алмашкүл немерелерiн алдарына алып, үнсiз отыр. Оның биыл сегiзiншi класқа өткен
үлкенi атасынан қайдағы-жайдағыны сұрап қояды:
— Ата сен революцияға қатыстың ба?
— Әй, атаң ол кезде мал соңында жүрген,— дейдi Тiлемiс жымыраңдай күлiп.
— Ата, неге қатыспадың, а?
— Қатысқанда кәйтер едiң?
— Кәйтушi ем, мен де мектепте сенi ветеран деп мақтанар ем.
Осы кезде iшке кiре берген Күлжамаш бiр бұрк етiп:
— Қарық қыларсың,— дедi де жалп етiп, жерге отыра кетiп, шәйды кеселерге
сапырып құя бастады.
Алмашкүл оған салқын көз тастап, басындағы жаулығын жөндеп қойып, кесеге қол
созды.
— Жаңағы бала қайда? Жұмысы көп пе, кешiктi ғой, — дедi Тiлемiс кесенi алып
жатып.
— Қайдағы жұмыс?! Ана жәләбтардан қолы тимей жүрген шығар, — дедi Күлжамаш
бұртаңдап.
— Өй сен де бiр, келiн, қайдағыны айтып, — дедi Алмашкүл оны жақтырмай.
— Мұның iж қайдағысы жоқ. Мына елдiң бәрi бiлiп отыр. Қалтасы қалың еркекке
қай жәләб жабыспайды? Кешелерi де дәл сондай болған.
Өзiнiң жанды жерiне тiлiн сұғып отырған Күлжамашқа Алмашкүл жақтырмай қарап:
— Бiзге құдайдың тиыштығы да бұйырмайын ба деген. Бұ не сөз? — дедi.
— Оның не сөзi жоқ. Ана балаларыңа қой деудiң орнына бiлмеген бола қаласыңдар.
Осы үйдiң отымен кiрiп, күлiмен шыққаным да жетер. Сондағы көрсеткен әуселесi осы
ма? Сендердi алақаныма салып, күтетiн жағдаятым жоқ. Мә, өздерiң құйып iшiңдер, —
деп, Күлжамаш аққұман мен шәйнек тұрған подносты берi ысыра сап, сыртқа шығып
кеттi.
Ол қазан-ошақ жанында күйбеңдеп жүрiп алды. Қанды көбiк таси көтерiлiп, қызғыш
тiлi сумаңдаған жалынға быж-быж етiп түгелiп жатса да, назар аудармады. «Жемесе,
жемтiгiн жесiн», — деп, отыра бердi. Ойы әр нәрсенi шалды. Баяғы қыз кезiн,
Елекештiң өзiне сөз айтанын есiне алды. Бұл көп ойланып жатқан жоқ. Шешесiмен
ақылдасып едi, ол: «Ойбай, үнiстет бiтiрген сенi қор қылмайды. Етегiне жабыс та,
айрылма. Ертең бастық бола қалса, екi қолыңды жылы суға маласың да отырасың», —
дедi. Содан-ақ бұл Елекештiң жанынан шықпады. Отырыспада бiрге болады. Бiрақ
бұлар жұрт құсап көп те қыдыра алмады. Ол кезде ауылға жаңа келген жас маман ойға-
қырға шапқылап жүрiп, ауылда болатын той-томалаққа жөндеп қатыса да қоймайды.
Ақыры өзi қосылайық деп тiлек айтты. Бұл тез келiстi. Тойлары өтiсiмен, екеуi
баяғыдан ерлi-зайыпты кiсiлердей боп тұра бердi. Өзгелердей өлiп-өшiп бара жатқан
жоқ. Тек Күлжамаш Мылтықбайдың үйiмен араласа қалғанда, мұны Патшайымнан
аздап қызғанады. Ол осы келiншекке ертеректе жiгiттердiң қыр соңынан қалмай
жүгiргенiн естiген. Оның устiне бұл Патшайымның ажарын күндейдi. «Бетiне опа-
далап жағып ап, аяғын кердең-кердең басады ғой өзi», — деп сөкеттейдi. Содан өзi
Елекештi Мылтықбайдың үйiне жолатпауға тырысты. Олар келсе жақтырмай, iзiнен
ұрыс шығаратын болды. Соны естiген Мылтықбай да бұлармен қарым-қатынасуды
сиреттi. Сүйтiп жүргенде бұлар басқа совхозға ауысты. Одан осы «Кеңтүпке» қайта
келгенде, Елекеш мал басында отырған әке-шешесiн өз қолына алатынын айтқан едi,
бұл оларды жолатпауға тырысты. «Немене сенен басқа балалары жоқ па? Шаңырақ