Упрощенная HTML-версия
кенжеге қалмайтын ба едi? Барсын ана iнiлерiңнiң бiрiне», — деген. Бiрақ Елекеш
мұның айтқанына көнбей, әке-шешесiн осында көшiрiп алды. Соны көрiп шешесi:
«Қасқа, соры арылмаған қасқа! Ертең ана қаусаған кемпiр-шалды күтем деп, жасыңнан
бұрын кәртейесiң. Әлi де кеш емес, бiр лажын тап та, ана басқа балдарының қолына
қу», — деп зар қақсады. Содан берi бұл ара-тұра Елекештiң құлағының құрт етiн жеп
келедi. Сол есiне түсiп, Күлжамаш кенет өз-өзiнен күлiмсiреп қойды. Ол мына ұрымтал
жағдайды пайдаланып қалайын деп ойлады. Сол екен, өз-өзiнен ықыластанып,
бағанадан берi қара қазанның ернеуiнен асып, быж-быж етiп төгелiп жатқан ғанды
көбiктi шолпымен қалқып ала бастады.
Елекеш кешкi сағат ондарға таман келдi. Еттi ықылассыз жедi. Дәм үстiнде ауданнан
телефон соғылып, бiрнеше рет тұрып барып сөйлестi. Күлжамаш жымыраңдап, оған
күле қарап қояды. Алмашкүл мұны жақтырмай отыр. «Жақтырмаса, қойын
бақтырмасын. Саған ерегiскенде ме, тап бүгiн бар ғой осы үйден қуып шықпасам ба?»
— деп, Күлжамаш iшiнен кiжiнiп қойды.
Өз бөлмелерiне келгесiн, Күлжамаш шамды сөндiрiп, төсекте созылып жатып:
— Сен Айзаданы неге жұмыстан шығардың, а? — деп сұрады.
Елекеш бұған бұрылып қарап:
—Шығарсам, ретi болды, — дедi.
— Жоқ, сен оны қайтадан жұмысына ал!
— Сонда қалай... Ол өсек айтып, жұртты қырылыстырып...
— Жоқ, ол өсек айтып жүрген жоқ. Оныкi шындық.
— Өтiрiк.
— Қайдағы? — деп, Күлжамаш оны кекеттi. — Осы жұрттың бәрi бiлiп отыр.
Немене сенен басқа кiсi ақымақ па? Сенiң ана Набатпен...
— Не, не? — дедi Елекеш даусын көтерiп.
— Өтiрiк шошымай-ақ қой! Бiлемiз, — дедi Күлжамаш даусын қатайтып. —
Айтпады деме, осыдан бар ғой былығың шыға қалса, аямайым! Екi аяғыңды бiр етiкке
тығам, ауданға өзiм барам айтам.
Елекеш сәл басылып қалғандай болды да, артық үндемей, терiс қарап жатып алды.
Күлжамаш тағы да бұрқылдап, бiразға дейiн оған маза бермедi. Сүйтiп жатып, ұйықтап
кеттi.
Ертесiне Елекеш жұмыстан шаршап келдi. Үстi басы шаң-шаң. Қабағы қату. Ол iшке
кiрiп, жеңiл киiнiп шықты. Үлкен ұлы құман әкеп, оның қолына су құйды. Елекеш
раһаттанып жуынып боп, түктi сұлгiмен үстi-басын сүртiне бастады. Сол арада көзi
самаурынға түсiп:
—Шәйiңдi болдыр! Жұмыс бар, — дедi.
— Немене қайнамаса, iшiне түсем бе? — деп Күлжамаш бұрқылдап, кернейдi ала
берiп, үп деп қалып едi, самаурынның оттығынан күл бұрқ етiп, жоғары ұшып, оның
үстi-басын жауып кеттi. — Қараң қалғырдың самаурыны! Өзi балқып кетпейдi екен!
Елекеш үндемей, iшкi кiрiп кеттi. Оған Күлжамаштың жыны келдi. Оның артынан
кiрiп, айна алдында таранып тұрған оған:
— Айзаданың шаруасын кәйттiң? — дедi.
— Өй, оны ұмытып кетiппiн.
— Ұмытқаны несi? Жорта iстеп тұрсың ғой, — дедi Күлжамаш сұрланып.
— Неге жорта? Жұмыс көп. Есiмнен тарс шығып кетiптi.
— Онда неге анау есiңнен шықпайды? Оны неге ұмытпайсың? — дедi ендi
Күлжамаш шаңқылдап.
Елекеш бұған бұрылып қарады. Жүзi лезде күреңiтiп бара жатты.
— Әй, осы сен қоясың ба, жоқ па? Сенiкi осы не айқай, а?
— Қоймайым! Ал нағыласың?
— Нағылғанда, сен былай... бiрдеменi бiлiп барып, айқайласайшы. Менiң онда еш
шаруам жоқ. Ондай бiрдеңем болса, оны күйеу ала ма? — дедi Елекеш қызара түсiп.