Упрощенная HTML-версия
көншiмейтiн болды. Әсiресе, былтыр Набат сырттай оқуға түскен кезде, мұның жұмыс
бабымен Алматыға барып қайтқаны басына сор боп жабысты. Күлжамаш тышқан
аңдыған мысықтай мұның әр басқан қадамын аңдып отыратын болды. Содан қаңқу
сөзге iлiгермiн деп, бұл Набатты күрiшке шығарған. Күлжамаш сонда да байыз
таппады. Ендi арықтаймын деп, курорттан курорт қоймайтын болды. Бiрақ арықтау
қайда, әр барған сайын етiне ет қосып қайтады. Бұған оның жайпақ иектiң астындағы
бұлтиған бұғағы ұнамайды. Соған тiптен қарағысы келмейдi. Оны ескерiп жатқан
Күлжамаш жоқ. Олпы-солпы денесiне қарамастан, сабақты ине өте қоймас тар
тұстардан зып етiп шыға келедi. Өзi шаруаға мәттақам. Өнегелi қауымның әйелдерiмен
жұғыса бiледi. Жетi класты жүрдiм-бардым бiтiрсе де, бақай-есеп пен арзанқол бiлiкке
жүйрiк. Бiр нәрсенiң ыңғайын таба қояды. Ана жолы... Ә, таптым. Жаңа оның сүйдеп
жақауратқаны-ау! Нағыз ретi келiп тұр!
Елекеш кабинетiнiң есiгiн жауып, сыртқа шықты. Машинаның жоғын көрiп, үйiне
жаяу келдi. Бiр сәт мына бала әлден бүйтсе, ертең не қылады деп, кiсi бойынан асар
әйдiк ағаш дуалды жағалай отырып, шарбақты ашты. Асықпай iшке ендi. Есiктi жауып
жатып, бұрынғы директор, Ерболов Шүреннiң осы шарбақты соқтырғанын есiне алды.
Ана жолы осы шарбақты қиратып тастамақ боп едi, Күлжамаш: «Не зияны бар, тұра
берсiн. Оны-пұны әкелгенде жақсы», — деп, көнбей қойған.
Елекеш iшке кiрiп, қол жуып, дайын шәйға отырды. Көлдей дастарханның
ортасында тiске тимегенiне көп болған бiлектей колбаса жатыр. Елекеш одан бiр кертiп
ап, аузына салды.
— Кеше Төретамнан әкелдiм. Кәзiр бұған дейiн ұшпайтын болды ғой, — дедi
Күлжамаш дыбдырлап. Шай құйып отырғандағы осы қалпы төңкерiп коя салған
келiден аумайды-ау, аумайды.
— Қызыл жағының кәзiр азаятын кезi емес пе? — дедi Тiлемiс ащы кәмпиттi
тiстеуiкпен уатып жатып.
— Неге? Ана Алматының дүкенiнде қысы-жазы ет арылмайды дейдi қой. Бiз ғой тек
қурап отқан.
— Е, солай де. Сосын екен ғой жұрттың Алматыға көшiп жатқаны.
— Көшпей кәйтсiн. Есi барлар елiн тауып, жылы жер iздейдi. Айтпақшы, ана
Қаратоқа Абай қайтып келiптi, — дедi Күлжамаш сұйық қасын керенау қозғап қойып.
— Ау, оны... нағылғаны қайда? — деп Тiлемiс елеңдей қалды.
— Қайдағы. Iкiмәт ақшаның күшi...
— Ә, солай де. Ана Шүрен сәпелек ше? — дедi Алмашкүл.
— Әй, қотыр тайлақтай сүмiрейген оны қойшы, — деп, Күлжамаш әлдеқандай
өсектiң шетiн қоңырсытып шығарды.
— Қой әрi! — Елекеш жақтырмай қалды. — Одан да... — Ол ойланды. — Бiр шаруа
бар. Тез барып қайт.
— Неге?
— Ана абысының жол жүргелi жатқан көрiнедi.
— Сол да курортқа тоймайды екен. Бөксесi бөшкедей боп ап, — деп, Күлжамаш оны
күстәналады.
— Онда сенiң шаруаң қанша? Ауызға еге болу деген де керек шығар.
Осы кезде Тiлемiс маңызды әңгiме айтатындай берi бұрылды.
— Балам, бiр сөз айтсам деп ем. Ана Досберген шалды бiлесiң. Көптен сырқат.
Байғұс, осы елдiң қамын жеп, жарғақ құлағы жастыққа тимей жүрiп, денсаушылығынан
айрылды. Соны шалдармен қосып, үйге шақырып жiберсем бе деп ем.
— Кейiн болмай ма?
— Қарағым-ау, былтыр да кейiн дедiң.
— Үйде мал жоқ қой.
— Ана iсектi...