Упрощенная HTML-версия
Елекеш үндемедi. Үйiне кiрiсi мұң екен, телефон шар ете қалды. Директор дереу
барып, трубканы көтердi. Сабырлы дауысты естiп, сәлем бердi. Жалпылдап, бала-
шағаның аманшылығын, жеңгейдiң денi-қарнының саулығын сұрады. Әбжанның
жақсы демалып кеп, пысып жұмысты игерiп кеткенiн сөз арасында қыстырып қойды.
Қоңыр дауыс кеуiлденiп сала бердi.
— Дұрыс екен. Баяғыдан берi сүйтпейсiңдер ме?
— Соны... ендi бiзден кәтелiк боп...
— Оқасы жоқ. Ал, ертең бюроға келесiң ғой?
— Әрине. Онда өзi...
— Ондасы жоқ. Сенiң үстiңнен шағым түсiптi. Шатаман деген бiреу жазыпты.
Немене сенi келiннен ажырасайын деп жүр дей ме?
— Ондай әңгiме жоқ. — Елекештiң iшi қып ете қалды.
— Әлде... жiгiтшiлiк жасап қойып па ең?
— Оған менiң уақытым бар ма? — деп Елекеш өтiрiк күлдi.
— Өзiм де солай ойлап ем. Қап, әттеген-ай! Жақында басқа жаққа жылжимын ба
деген ойым бар едi. Со кезде орныма өзiңдi ұсынсам ба деп жүр едiм. Соған қас
қылғандай мына әңгiменiң шыға қалғанын қараш!
— Қап, — дедi Елекеш шынымен өкiнiп. — Ендi оны... қалай дәлелдеуге болады?
— Келiн не дейдi?
— Iждеме де.
— Ендеше бар ғой, сен кәзiр келiндi алып, осында жет. Бұл қаңқуды келiннiң өз
аузымен басқаны дұрыс.
— Мақұл.
Елекеш Күлжамашты ертiп, дереу жолға шығуға бел байлады. Дәп кәзiр оған
жалынып-жалпайғанның айып еместiгiн, мына даудан ың-шыңсыз құтылғанды жөн
көрiп:
— Күлжамаш, — дедi ол даусын жылыта сөйлеп.
— Иә, айта бер, — дедi Күлжамаш сервант iшiне жақында алынған хрусталь
ыдыстарды салып жатып.
— Сен де, мен де қырықтан астық. Бала-шағамыз бар. Iжкiмнен кем емеспiз, — деп
ол бiр ғойды.
— Иә, сосын?
— Ендi... сенiң ақылға келетiн кезiң жеттi ғой. Дос бар, дұшпан бар дегендей.
Кейбiреулер осылай әбiрейлi болғаныңды көре алмайды. Олар менi сүрiнсе екен дейдi.
Сен сондайлардың өсегiне ерiп...
— Иә, айта бер, құлағым сенде.
— Сондай бiреулер ауданға менiң үстiмнен арыз жазыпты.
— Ары-ыз? — деп, Күлжамаш мойнын бұрды. — Сонда не деп?
— Арызқойдың не дерi бар ма? Менi ана... шатысты деп...
— Ол ендi өтiрiк емес қой.
— Өй, сен де бiр, — деп, Елекеш кейiстiк бiлдiрдi. — Соны көзiңмен көрдiң бе?
— Сен маған оны өлдi көрсетесiң бе?
— Ендеше көрген куәң бар ма?
— Бұл араға куә-суәнiң не керегi бар? Онсыз да белгiлi.
— Ендi сендер сүйдейсiңдер. — Елекеш мүдiрдi. Iшiнен әйелiне иiлiп, жалына
түскендi қош көрдi. — Жарайды онда, ертең ауданға барып, соның бәрi рас едi, ендi
орнымнан алыңдар дейiм.
— Сосын?
— Сосын сенен айрылам, — дедi Елекеш даусын нықтап.
— Әй, осы сенiң қит етсе, айрыламың нең, а? Немене лақтырып тастай салатындай,
мен саған ойыншықпын ба? — дедi Күлжамаш көгереңдеп.