Упрощенная HTML-версия
азайғандай боп көрiндi. Баласының әбiрейлi азамат болғанына iштей мың да бiр
шүкiршiлiк етедi. Анда-санда бiр рет үрт мiнез шығарып қалатыны болмаса, отбасында
жайлы момын шалдың өкiнерi де, тасынары да жоқ. «Иә, Алла бергенiңе шүкiр», — деп
ол тағы да iштей күбiрлеп қойды.
— Сонда осы бес-алты түйең бiр мәшине-ау!? — деді Жұман жымиып.
— Иә, солай боп тұр.
— Бес-алты түйенi бағу үшiн әурешiлiк жетедi. Кәзiр пiшен жағы қиындап тұрған
жоқ па? Ал, мәшинаға жем-шөп керек емес. Өзi... соның өзi ыңғайлы ма, қалай?
— Бiрақ машинаның етi жоқ қой?
— Әй, со да сөз бе? Мәшинаңды сатып, пұл қып алсаң, ет үйiңе өзi келмей ме? —
деп, Жұман кеңк-кеңк күлдi. Өзi бағанадан берi қайдағы қол жетпестi сөз етiп отырған
мына шалдарды: «Қалталарын буат-буат пұл кернеп бара жақандай... өздерi бiр», —
деп, iшiнен боқтап отырған-ды. Әсiресе, самбырлай берген Әзбергенге Кәмпиттiң ара-
арасында тоқтау салғанына ырза боп отырған. «Соған со керек!» Ол iшiнен тағы да
сылқ-сылқ күлдi. Өзiнiң мысықтабандап жүрiп, арбамен қуып, қоян алғанын, мына
тiршiлiктегi бұйырмыс ырзық-нәпақасын мол асағанын, әр түрлi шатқалаң жолмен
жүрiп кеп, дәл осы араға бас түйiстiрген мына қатарларына қарағанда өзнiң өкiнерi
жоқтығын сезiп, айдындана түстi. Ауық-ауық Кәмпитке қарап қойып: «Бұл ұрғашыны
қой! Келiм мен келсап, тiлiң мен пұлың тең түсiп жатса, ойбай айтпа», — деп, iшiнен
сылқ-сылқ күлдi.
— Өзiмiздiң түйе де, машина да алар шамамыз жоқ. Баяғы екi қолға жалынамыз да,
— дедi Балғынбай салқын тартып.
— Өзi... содан дұрысы жоқ-ау!
— Бұрынғының сөзi ғой.
— Еңбек етсең — емерсiң деген де бар емес пе? — дедi осы арада Жұман сөз
қыстырып.
— Ойбай, айтары жоқ, — деп сол арада Балғынбай оқыс мырс етiп, бiр танауымен
осқырына күлдi.
Әзберген тағы да бiр шатақ шығып кете ме деп қауiп ойлап:
— Ендi... ол елдiң айтып жүрген сөзi ғой. Онда тұрған не сөкеттiк бар? — деп
жұмсартқан болды.
— Сөкет iждемесi де жоқ. Менiң тек... Кейде еметiн кiсiнiң ернi сол емшекке жете
бере ме деп қалғаным қой, — деп Балғынбай тағы да осқырына күлдi.
Сол екен, әзер шыдап отырған Жұман шырт ете қалды. Даусы қырылдамай, ап-анық
шығып:
— Еңбек ету мен емудiң арасы жер мен көктей. Ол да ақылға келетiн шаруа. Соған
миың жетпей жатса, кiмнен көресiң? Өзiңе өкпеле де, — дедi каттырақ сөйлеп.
— Оның рас. Кейде осылай қисық неге жаратылдым деп, өкпем қара қазандай
болады.
— Мiне, әңгiменiң төресi. Сүйтiп өз мiнiңдi мойныңа алсаң, қалған дүнияға
өкпелеудi қоясың. Кәзiр бәндә құдайдың бермеген нәстесiн кiсiден көретiн боп кеттi
ғой. Болмаса басқа бiреудiң несiбесiне көз алартудың не қажетi бар? Ол да бiр,
қызғаншақтың та бiр, — деп Жұман ұтырлы сөз айттым ғой деп ойлап, сәл
көтерiлiңкiреп отырды.
— Иә, оның айтары жоқ, — дедi Балғынбай оның ыңғайына жығылған раймен. —
Кiтапта әр адамның маңдайына мына тiрлiкте не көрiп, не қоятыны, ырзық-несiбесi
алдын-ала жазылып қойылатын көрiнедi ғой. Соны бiлмей, бiз қасқа кейде таласып-
тармасамыз...
— Е, сүйтiп жөнге келсейшi, — дедi Жұман бұл жолы жадырай түсiп.
Сол арада Балғынбай жалт берiп:
— Дегенмен, — деп даусын соза түсiп, сәл ойланып, өзiне жұрт назарын түгел
аударып алды. Сосын барып: —Дегенмен, — дедi тағы да әлгi сөзiн қайталап, — менiң