Упрощенная HTML-версия
шамалауға тырысты. Егер дама түйе Елекештiң қолында болса, сөз жоқ, ұсталады.
Бәйдеш ойланып отырып:
— Әй, ол жерде шығар, — дедi.
— Неге? — дедi Тоқшылық көз қиығын Набатқа салып қойып.
— Себебi бөтен түс жалғыз дамамен бұлай нартәуекел етпейдi. Жер түйе боп келсе,
құриды ғой.
— Егер көз жұмса ше? — дедi Тоқшылық. Ол осы кезде Набаттың жандарына кеп,
ортадағы картаға қарай бастағанын байқап қалды.
— Мүмкiн емес. Карта бiлетiн кiсi өмiрi үйтiп көз жұмбайлық жасамайды. Бала,
асылы, бiз мына жалғыз тоғыздық қарғаны қуалайық. Так, так. Мен былай жүрем. Сен
олай аласың. Сосын анаған мен қарғаларды шығарам. Так, так. Сүйтейiк пе? — деп,
Бәйдеш Тоқшылыққа қарады.
— Менiңше, дама түйенi қуалау керек.
— Ол жерде болса, кәйтесiң?
— Жоқ, ол қолда.
— Оны қайдан бiлдiң?
— Iшiм сезедi.
— Бала, ол әлi бiлген емес. — Бәйдеш Әбдуге көз қиығын тастады. — Сен қалай
ойлайсың, а?
— Мен оның қолын көрiп қойдым. Болмайды, — деп Әбду басын шайқады.
— Жарайды, сiздiң айтқаныңыз-ақ болсын, — дедi Тоқшылық тез келiсiп.
Бәйдеш жүре бастады. Ұтылап отырып, iрi карталарын құртты. Аларының бәрiн
алды. Сосын ортаға жетiлiк қарғаны тастай салды.
Тоқшылық Елекештiң жүзiне қарады. Аздап қиналғандай боп, Елекеш ернiн
жымқырды. Көзiн жұмып, сәл-пәл ойланғандай болды. Жүзiнен ептеп қаны қашқан
сияқтанды. «Ұсталды», — дедi Тоқшылық қуанып. Соның iзiнше Елекеш қой көзiнен
ерекше қуақы ұшқын шашырап, көзiнiң айналасына майда тор-тор әжiм жинала қап,
ернi жайыла күлiмсiредi де, дама түйенi ортаға лақтыра тастай салды. Сол сәтте
Тоқшылыққа үлде мен бүлдеге бөленген әйел кескiнi Набатқа ұқсап кеткен сияқтанды.
— Қап! — дедi Бәйдеш санын соғып.
— Айттым ғой, — дедi Тоқшылық шынымен өкiнiп. Кенет оның көзi алды
тұманданғандай болды. Дамаға бiр, Набатқа бiр қарады.
Набат мұның сонысын сезгендей, түсi қашып, кейiн шегiнiп кеттi. Елекеш те соны
байқап, аздап сұрлана түстi.
Олар тағы да ойнады. Тоқшылық бұ жолы салған жерден суырылып шығып, жетi,
сегiз ойнап, төбесiне дым жаздырмай, өзгелердi әдейi құлата отырып, пулькасын
толтыруға шақ қалып тоқтады.
— Бала, кем ойнама, — дедi Бәйдеш.
Келесi жолы Тоқшылық қолына қуана қарады. Кiлең қоқ етпейтiн жетiлiк, сегiздiк
келiптi. Тек қаупi бағанағы дама түйе ғана. Соны көрiп, неге екенi белгiсiз, Тоқшылық
батылданып:
— Мизер, — дедi.
Ешкiм онымен таласа қойған жоқ. Тоқшылық жердегi картаға қол созды. Оны ала
берiп, көз алды тұманданып кеткендей болды. Түйенiң тұзы мен қоролi! Сонда да сыр
бермей, картасын жұртқа көрсетпей, есептеген болды. Өтiрiк ойланған болды. Сосын
тұз бен қорольдi тастап, жұртқа жорта күле қарады.
Елекеш пен Әбду карталарын ашты. Әбду салған жерден түйенi көрсетiп:
— Қаупi мынау қой. Бәрi бiр ұсталады, — дедi.
Олар әуелi басқа карталарды алды.
Тоқшылық не iстерiн бiлмедi. Олардың жолын кесiп, бiр тартып алуға шамасы
жетпедi. Қолы майда. Амалсыз ернiн тiстедi. Әбду соңғы бес карта қалғанда барып,
кiшi түйенi ортаға құлаштай ұрып жалп еткiздi: