Упрощенная HTML-версия
бұралаңы жатқан жоқ па? Әбду iшiнен бәрiн шотқа қағып-қағып жiберiп, тез шешiм
тапқанына қуанғандай жүзi кiрiп, жұртқа ыржия қарады.
— Бәйдеш, шәйiң суып кеттi ғой, — дедi Патшайым.
Бәйдеш ұзақ ұйқыдан оянғандай басын көтерiп алды да:
— А-а, — деп кесенi қолына ап, мұздап қалған шәйдан бiр ұрттап қойды.
— Немене шаршап отсың ба? — дедi Әбду.
— Аздап.
— Қалай, диссертацияға материал жетерлiктей жиналды ма?
— Әрине.
— Дұрыс екен. Онда мына жаман құрдастарыңды бiр жерiне қыстыра сал. Сенiң
арқаңда тарихта қалайық.
— Сен тарихта қалып не iстейсiң? Оған жiлiгi татырдай келiскен бас-терiң де жоқ, —
дедi Мылтықбай мысқылдап.
— Әйтеуiр, сенен тәуiр болармын. Сойған түлкiше ырсиып, сен де тiрi жүрсiң ғой.
Сол екен, Мылтықбай шырт ете қалды. Кесесiн әрi ысырып, қабағына кiрбiң шауып,
сұп-сұр боп, керi ысырылды. Әбду ыңғайсызданып:
— Әй, құрдас, мен әзiлдеп айттым, — дедi.
— Ондай әзiлiңдi қалтаға салып қой. Сенiң сырың маған белгiлi. Нағыз күле кiрiп,
күңiрене шығатынның өзiсiң. Кеше ауданға барып, концертте ұйықтап қап...
— Әй, сөздi қопсытпа, — дедi Әбду оның сөзiн бөлiп.
— О не? — дедi Бәйдеш берi қарап.
Әбду болған оқиғаны басқаша етiп, түрленте айтып шыкты.
— Сосын?
— Сосын не болсын. Тоқшылық жұмыстан шықты.
— Неге?
— Ендi былай... Мына Елекеннiң үстiнен арыз жазып...
— Сонда қалай? Не деп жазады?
— Мына реқорд жалған деп...
— Әй, қой, — дедi Елекеш жақтырмай. — Қайдағы жалған? Кәзiр жұрттың бәрi
солай етедi. Немене жалғыз мен бе?
— Сонда қалай? — дедi Бәйдеш таңғалып.
— Оның еш қалайы жоқ, — дедi Елекеш даусын шығара қаттырақ сөйлеп. — Бұл
мына агрономия ғылымы дәлелдеген нәсте. Мысалы, пәленбай жерге күрiш ектiң дейiк.
Кейде ауа райы қолайсыз боп, оның бiразы желге ұшып кетедi. Соны ескерiп, кәзiр
күрiшшiлер қосымша жерге салы егедi. Соны ана Тоқшылық деген қызылкөз жер-көкке
дабыралап, арыз жазып жүрген көрiнедi.
— Соны ана балаға неге түсiндiрiп айтпадыңдар?
— Айттық. Бiрақ бала қырсық.
— Кәзiргi жастарды үгiттеу қиын, — дедi Әбду сөзге араласып. — Ол әлi былай...
ымпыл-жымпылды бiле бермейдi.
— Ымпыл-жымпыл?
— Иә.
— Ау, ол деген өзi... жағымпаздық па, немене? — дедi Бәйдеш алғаш рет
құрдастарына тiктеле қарап.
— Оны не деуге болады, — дедi Әбду қиналып. — Пәлен-түген деп ашық айта қою
қиын ғой. Кiсi кiсiмен өмiр сүредi. Сондықтан да, былай, келiсiп...
— Ау, принцип деген қайда?
— Өй, оның өзi... Жалпы адам баласы бiр бiрiмен келiсiп, ыңшыңсыз, адам құсап
тiршiлiк етуге тиiс қой. Соны сендер басқаша қисындап... былай, қиындатып...
— Дегенмен... сенiң бұ пiкiрiңмен келiсе қою қиын.