Упрощенная HTML-версия
— Бұ солай. Газет тексеруге жiберiптi, — дедi Елекеш суық жымиып. Сосын хатты
қалтасына салды. — Бiр кәтелiк өткен шығар. Оны жөндеуге әлi де кеш емес. Барып,
арызыңды қайтып ал. Қаласаң, машинамды берейiн. Ойлан, ия ма?
Директор оны арқасынан қақты да, машинасына қарай беттедi. Сосын Набаттың
бригадасына қарай келе жатып, Тоқшылықтың көнер-көнбесi жайында ойлап, оған жел
берiп жүрген кiм бар деп, басы қатты. Содан кешке дейiн салыны аралады. Сосын
Набатпен оңаша сөйлестi:
— Тоқшылық қосымша жер туралы газетке арыз жазыпты.
— Не дейдi? — дедi Набат шошып.
— Рас, рас. Мiне, соны бiзге тексеруге жiберiптi. Бiз редакцияға жауап беруге
тиiспiз.
— Не деп?
— Ол ендi... былай... Жалпы бiлiп қой деп атқаным ғой. Ояғын бiрдие етермiз, —
дедi Елекеш жерге қарап тұрып. Асылы сөзiмiздiң бiр жерден шыққаны мақұл. Сен...
бiреу-мiреу сұрап атса, былай...Тоқшылық үйленейiк дегенде, көнбеп ем, соған ерегесiп
жазып жүр де...
Набат үнсiз басын изедi.
Кешке таман Елекеш Тоқшылықты шақырып алды. Әбду, Қанат, Нұрсұлу,
Набаттардың көзiнше:
— Ал, не iстеймiз? — дедi.
Тоқшылық шорт кестi:
— Мен ешқайда да бармайым.
— Неге? Арызың өтiрiк болса да бармаймысың? — дедi Елекеш ашулана бастап.
— Неге өтiрiк? Сiздiң жасырын салы еккенiңiз жалған ба?
— Қай жерде?
— Ана Жықпылда.
— Мынау... осы не деп отыр? — Елекеш Нұрсұлуға қарады.
Айбықа келiншек Тоқшылыққа тап бердi:
— Әй, деректiрмен салғыласатындай сен кiм едiң соншалық? Немене мiнiстiрсiң бе?
Ол йер ешкiмдiкi де емес, мына менiкi. Ол салыны мен ектiм, — деп Нұрсұлу
шабалаңдап, Тоқшылыққа түтiп жердей боп жетiп барды.
— Өтiрiк, — дедi Тоқшылық сұп-сұр боп.
— Неге өтiрiк? Мiне, қағазы, — деп, сол арада Нұрсұлу қйнынан бiр буат қағаз
шығарды. — Мiне! Қара! О йер менiң атыма жазылған.
— Өтiрiк.
— Мә саған өтiрiк. Әй, менi тексеретiндей сен кiмсiң осы? Алдымен ана оқуыңа
түсiп ал! Өй, көргенсiз! Шық үйден!
— Жеңеше, тiл тигiзбе!
— Тiл тигiзсем, не iстейсiң? Сабайсың ба? Мынаны сабайсың! — Нұрсұлу
шаптығып қолын шығарып, Тоқшылықтың мұрнына апарып иiскеттi.
Тоқшылық келiншектiң қолын қағып жiбердi. Нұрсұлу шар ете түстi:
— Ойбай, ойбай! Қанат-ау, қайдасың?! Әй, еркек болмай, жерге кiр! Тапа-тал түсте
қатыныңды кiм көрiнгенге сабатып, қойып...
Сол екен, Қанат орнынан атып түрегеле сап, Тоқшылыққа тарпа бас салды. Ол келе
қазақшалап, оң қолымен құлаштай ұрды. Жұдырығы Тоқшылықтың бетiне жанай тидi.
Ол екiншi рет қолын сiлтей берем дегенде, Тоқшылық шалт қимыл дап, сәл керi шегiне
бере, Қанатты иек астынан сарт еткiздi. Қанат басы тасқа соғылғандай боп,
шегiншектеп барып, кiлт тоқтай қалды. Тоқшылық ендi оған жетiп келiп,
жұдырығымен самай мен iшiнен қатты соғып өттi. Сол екен, Қанат бүктетiлiп, iрге
жаққа құлап түстi.
Бағанадан берi бәрiн бақылап отырған Елекеш осы арада өзiн-өзi ұстап тұра алмады.
Ол орнынан атып тұра сап, осы кезде сырт айнала берген Тоқшылықтың желкесiнен