Упрощенная HTML-версия
— Ойба-ай, мына сүмердi қарай гөр, — дедi Күлжамаш бетiн шымшып. — Әй, сен
ақырып, немене, мұнда итiң бар ма?
— Бар, бар, — дедi Елекеш қалшылдап.
— Сонда иттiң қасында жаткан өзiң кiмсiң? Сен де итсiң! Ит болғанда, ана жүнi
сабалақ-сабалақ жаман көпексiң!
— Мә, саған көпек! — деп, Елекеш орнынан атып түрып, әйелiн жақтан тартып-
тартып жiбердi.
Күлжамаш жерге ұшып түстi. Жалма-жан қолымен жер тiреп, түрегеле сала:
— Әй, сенiң көзiңнiң етi өсейiн деген екен! Кеше ана сайқалдың дауынан құтқарып
алған кiм едi? Ендi сен қылғанға мен қылдым, — деп шаптыға бұрқылдап, сыртқа ата
жөнелдi.
Содан Күлжамаш көпке дейiн келмедi. Елекеш қалш-қалш еткен бойын әзер жинап,
суып қалған шәйдан бiр ұрттады. Бiрақ iшiндегi қыжыл басылар емес. Сосын басына
бiр ой түсiп, далаға шықты да, аяғын мас адамша теңселе басып, қайда барсам деп
ойлады. Дүкен жаққа бет ала бере, әлденеге iркiлiп тоқтады. Сосын шаңғытып тұрған
сұрқай далаға қарады. Аспанда ала бұлт қора-қора боп, терiскейден соққан ызғырық
желден сонау түскей жаққа қарай жөнкiле көшiп барады. Күн қызарып, батуға тақап
қалған. Елекеш плащының өңiрiн қымтанып, iлгерi жүрдi. Өзiне таңғала қараған бiр-екi
ауыл кiсiсiн көрiп, бiр жерге бас сұғуы керектiгiн бiлдi. Сосын үйiне бұрыла бере, керi
қайтты. Өзiне-өзi: «Кеңсеге барайын», — деп сыбырлай айтып, совхоздың бағына қарай
беттедi. Екi тiзесi зор ашудан суық шалған секiлдi кiлт-кiлт етiп, бүгiлiп кете бергесiн,
бойдағы бар күшшiн жиып, аяғын нықтап басуға тырысты. Құлбаевтың үйiнiң жанынан
өтiп, бара жатып, әлденеге күнгей жаққа қарады. Көзiне анадай жерде қараталдың түбiн
қымтап көмiп жатқан Патшайым түстi. Елекеш жел жұлқылап, далпылдатып әкете
берген шалғайын қолымен ұстап ап, солай қарай жүрдi. Мұны көрiп, Патшайым
таңырқай қарады:
— Ау, бұ не жүрiс?
Елекеш күлiмсiредi:
—Шалың қайда, үйде ме?
— Жоқ, кәзiр келедi. Жүр, үйге кiр.
— Ыңғайсыз емес пе?
— Iждеңе етпес. Жүр, үйге кiр, кiсiлер қарап тұр, — деп, Патшайым мұны үйге
бастап жүрдi. Бүгiнгi жағдайды естiсе керек, есiктi өзi ашып, жылы шырай көрсеттi.
Сосын бiр баласын Мылтықбайға жүгiрттi.
Елекеш диванға шалқая кетiп:
— Әй, келiншек, берi кел, — деп Патшайымды қасына зорлап отырғызды. Сосын
оны иығынан құшақтап: — Шiркiн, Патшайым, — дедi. — Баяғыда сенi алғанымда
ғой...
— Өзiң ғой сөз айтпаған. — Патшайым күлiп, мұның қолын итерiп, әрi ысырылып
отырды.
— Өзiң қой қарамаған.
— Ау, маған сөз айт деп, шалғайыңа барып жабысам ба?
— Шынында да, солай екен-ау! — Елекеш ойланып қалды. Сосын берi бұрылды.—
Осы өмiр, шiркiндi, неге қалаған кезiңде керi бұрап, қайтадан бастай алмайсың, а? Бәрi
өттi, кеттi. Ендi мүлдем кеш.
— Неге? Әлi қылшылдаған қырма сақал жiгiт емессiң бе?
— Өй, қайдағы. Осы менiң түсiнбейтiнiм, осы бiз неменеге ыңғи жанығымыз да
жүрмiз, а? Сонда не үшiн? Кiм үшiн? — Елекеш мүдiрдi.
— Бүгiн өзiң шаршап отырсың ғой. Шамалы демал.
— Әй, құрсыншы! — Елекеш қолын сiлтедi де, үнсiз отырып қалды. Аздан соң
қайтадан сөйледi. — Осы өмiрдi неге қайтадан бастай алмаймыз, а?