Упрощенная HTML-версия
— Қайтадан? — Мылтықбай iшке сөйлей кiрдi. Мұны көрiп, екi қолын екi жаққа
жайды. — Ау, мынауың бiз көрмеген жаңалық қой.
— Жәй, әшейiн, келгiм кеп кеттi, — дедi Елекеш өзiнiң осы жүрiсiнiң қолайсыз
екенiн сезгендей боп отырып. — Үйде әңгiмелесетiн кiсi жоқ. Сосын аздап бой
сергiтейiн деп...
— Дұрыс екен. — Мылтықбай мұның жанына кеп отырды. Ол да бүгiнгi жағдайды
естiсе керек, басын шайқады. — Ана Тоқшылыққа не көрiнген, а? Соншалықты ессiз
бала емес сияқты едi ғой.
Елекеш үндеген жоқ.
— Қызық, — дедi Мылтықбай тағы да басын шайқап.
Шәй үстiнде алым-берiм әңгiме айтылды. Сосын соңғы кездегi басқа шет елдерде
болып жатқан жағдай жайлы сөз етiстi:
— Иранның жайы мәз емес. Кеше шәһтың сарайында бомба жарылған дей ме?
— Сондай сөз бар.
— Ана президенттi атқан жiгiттi тексерiп жатқан көрiнедi. Баламысың деген, бiр
актрисаның көзiне түсем деп, патшасына оқ атқан көрiнедi.
— Нағыз Отелло мұнан шықты ғой, — деп күлдi Патшайым.
— Қызық екен.
Патшайым шәйды қайта демдеп әкелейiн деп сыртқа шығып кеткенде, Мылтықбай
бұған қарап:
— Бiрдеме айтсам, күлмейсiң бе? — дедi.
— Айта бер, неге күлейiн.
— Елекеш-ау, кәзiр маған бар дүния бiр түрлi кеуiлсiз. Мына жиһаздардың, — ол
қолымен үй iшiндегi мүлiктi көрсеттi, — еш жылуы жоқ. Бiр түрлi...
— Мен де кәзiр бiр түрлi боп жүрмiн.
Елекеш түн ортасы ауа үйiне қайтты. Тастай қараңғыда ой-шұқырға сүрiншектеп,
тiзесi кiлт-кiлт етiп келе жатыр. Өршелене соққан желден шалғайының екi етегi далп-
далп етедi. Ол етегiн ұстаған қалпы бiр арада сәл-пәл тұрып қалды. Бiр сәт: «Осы менiкi
не?» — дедi. Шынында да, мұнысы қалай? Дап-дардай азамат басымен, жiгiт ағасы боп
қалғанда, өмiр жолымды өзгертем деп, мынадай шырғалаңға ұрынғаны несi? Бәлкiм,
әйелiнiң өресi төмен шығар. Бiрақ ол балаларының анасы емес пе? Оны айтпағанда, ана
Набатқа жасағанын қалай ақтай алады? Ендi не iстеу керек? Елекеш қатты күрсiндi.
Шынында да, не iстегенi дұрыс? Не iсте-еу? А-а? Ол ойланып тұр. Әлде... Әлде,
кешiрiм сұрау... Жо-о-қ, жоқ. Неге? Әлде...
Ол үйiне жақындай берiп, дарбаза алдында тұрған газиктi көрдi. Майнақ кабинаның
артқы орындығында бүк түсiп ұйықтап жатыр. Ол қалт тұра қалды. Сосын басына бiр
ой түсiп, жетiп барып, дарбазаны бiр тептi. Болмағасын, қолымен ағаш дуалды
жұлқылай бастады. Әбден әлi құрығанда барып, дарбазаны құлата алмасын, одан
шығудың қиын екендiгiн бiлдi. Сол сәт басына бiр бөтен ой шапты. «Жықпылға барып
қайтайын. Набат қайда екен?» Ол машинаға тез мiнiп, оны от алдырды да, ауылдан ұзап
шықты. Анда-санда артына қарап қояды. Түнгi тәттi ұйқы жеңсе керек, Майнақ тырп
етер емес. Ол сосын жылдамдықты үдетiп, Есентайдың дәл үстiнен құлайтын айдау
жолға түстi.
Бимезгiл уақытта ұйысып тұтаса түскен түн қараңқылығын еткiр екi жарығымен қақ
жарған жеңiл машина Жықпылды бетке алып, жүйткiп келедi.
24
Набат дөңбекшiп ұзақ жатты. Тұла бойы әлденеге қалтырап, кеуiлi қараптан-қарап
алабұрта бердi. Дауыл соғар алдындағы дария бетiндей ойы да ұйқы-тұйқы. Не ойлап,
не қойғанын бiлiп те жатқан жоқ. Көз алдына бағанағы қорқынышты шатақ көлбеңдей