Упрощенная HTML-версия
азаматша айтып тұрғанына iштей қуанды. Бiрак, артынша оған қорқасоқтай қарады.
Күндердiң күнiнде сыры ашылып...
— Ашылып айтсам ба дегенiм осы едi...
— А-а? — Набат шырт ұйқыдан оянғандай көзiн кең ашып алды. Iзiнше әлгi қосүрей
кеуiлi мазасызданып, жүзi қоңырқай тартып бара жатты.
— Ал, не дейсiң? — деген жiгiт даусы сонау алыстан талып естiлгендей болды.
— Мен бе? — Набат бойын әзер дегенде жиды. — Мен бе? Не дейiн. Үш ұйықтасам
түсiме кiрмеген нәрсе. Бiрден не дей қояйын? Қабырғаммен кеңесейiн де. — Ол iштей
қуанып тұрса да, салған жерден келiсе салса, жiгiт ойына әлдеқандай сумақай күдiк
шабар деп, азырақ кiдiре тұрғанды мақұл көрдi.
Осы кезде бұлардың ту сыртынан тырылдаған дыбыс шықты. Екеуi жалт қараса,
Есентайға иек арта құлайтын қара жолдың шаңын аспанға шығарып, үш аяқты
тырылдағын зымыратып Әбду келе жатыр. Басындағы милицияның қызыл фуражкасы
шаң-шаң. Ол мотоциклiн зыңқытып айдап кеп, тура бұлардың қасына тоқтады.
— Әй, бала, қайда қаңғып кеткенсiң? Сенi директор iздеп жатыр, — дедi ол аптыға
сөйлеп.
— Неге?
— Оны өзiнен сұра. Бол тез! — Ол түтiгiп кеткен жүзiн тез билеп, ыржиып Набатқа
қарады. — Ау, балдызжан, хал қалай? Биыл рекорд жасайсың ба?
— Жасағанда қандай. Немене менi сен дейсiң бе, өмiрi бiр шаруасы оңына
жүрмейтiн? — дедi Набат жаңағы бiр тұнжыр қалпынан бiр демде айығып шыға кеп.
— Иә, сен сүйтесiң.
Набат бiрдеңе дей берiп едi, кенет танауына май иiсi шапқандай айнып, тынысы
тарылып, жерге бүктетiлiп отыра кеттi. Бiр түрлi құсқысы келгендей.
Әбду көлiгiнен қарғып түсiп, жақын кеп, мұның қолтығынан демедi.
— Набатжан, не болды?
Набат өрекпи көтерiлген әлдеқандай iш толқыны басылғасын, орнынан бойы
қалтырап, шаққа дегенде тұрды. Орамалымен көзiнен сорғалаған жасын сүрттi.
— Қарағым, саусың ба өзiң? Түрiң жоқ қой.
— Жәй, әшейiн. — Набат жасаураған көзiн бет орамалымен сүрттi де, Тоқшылыққа
қарап: — Мен де орталыққа барып қайтайыншы, — дедi.
Iштен Набаттың жеңгесi Нұрсұлу шықты. Ол қайын сiңлiсiнiң ақ шүберекше қуарған
жүзiн көрiп, тiксiнiп қалды. Дереу құманмен су әкеп, Набаттың бетi-колын жууға
көмектестi.
Набат iшке кiрiп, киiмдерiн кидi. Таранып-сыланып болғасын, жеңгесiне жөнiн
айтты да, машинаға кеп мiндi. Жаңа ғана тосыннан тап ете қалған бәлекет қарасын
батырған. Машина айдау жолмен зырлап келедi. Алдарында — Әбду. Ол анда-санда
ыржия күлiп, артына қарап қойып, саусағын шошайтады. Онысы: «Бала байқа!» —
дегенi. Сол екен, Набаттың кеуiлi көтерiлейiн дедi. Алдан аңқылдап жел соқты. Анадай
жерде үйiрiн жазбастан, ақ шаңқан бауыры жалтылдап, темiр қанат бұлдырық ұшып
барады. Дала сарғая бастаған. Көктемде жер қойнына тереңдеп салған тамырларынан
нұр жиып, көк бүртiктерiн жарып шығарған қара жусандар аптап сорып, дiңдерi
сидиып қапты. Тек қана көлтабанға иек артар тұстардағы жер ылғалына табан тiреген
қалың қау әлi әрiн бере қоймаған. Сол төңiректен жас көктiң иiсi шығады. Бұл шақ әлi
талтүс болмаған, әдемi қоңыр салқын кез. Мұндайда мына сағым ойнап, әлдеқандай
көгiс мұнарға бөленiп жатқан жапан даланың адыр-адыр сәйкелерiн қуалап, ұзақ
қыдырғың келедi. Жан пернесiн басатын сыршыл әндi шырқай салғың келедi.
Қасыңдағы жақсы көретiн жораға iшегiңнiн қырындысына дейiн қалдырмай айтқың
келедi. Шiркiн, осындайда жаяу жүргенге не жетсiн! Анау кешегi қара жаңбырдан соң
құс көзiнше мөлдiрей тұрып қалған қақты жалаңаяқ кешер ме едi! Баяғы бала
кезiңдегiдей ана қоңыр қырлардың баурайында қаптай ескен май сағызға таласып,
жапа-тармағай жарысып жүгiрер ме едi. Бiрақ оның бәрi ендi қайтып оралмас түстей.