Упрощенная HTML-версия
ұнамады. Оның көп жерi өтiрiк. Шынында, осы жұрт шын сырын ақтармай, неге өтiрiк
айтады, а?
— Кейде жақсылық жасау үшiн өтiрiк айту да керек болар.
— Әрине. Дегенмен удай болса да, шындық жақсы.
— Солай ма? Мәселен, мен саған бiр шындықты айтсам... сен бетiңдi басып, тұра
қашасың, — дедi Набат әлденеге елiгiп.
— Неге? — Тоқшылық рульдi сол қолымен ұстап, берi қарады.
— Оны... сен бiлмей-ақ қой. Көп бiлген зиян дейдi, сол, шамасы, рас болар.
Машина совхоз кеңсесiнiң алдына кеп тоқтады. Елекеш есiк алдында тұр екен.
Қабағы түксие түсiп кетiптi.
— Бала, — дедi ол Тоқшылыққа ызбарлана қарап, — қазақ бiреу едi маям, екеу
болды... нем деушi едi. Сенi алып, көзiм ашыла ма десем, әлден бетiңмен кетiп, бұл
нағылғаның? Машина қазынанiкi. Еркiн жүрiп-тұрам десең, жеке машина сатып ал. —
Сосын бұған бұрылды. — А, келiп те қалдың ба? Дұрыс, шаруа бар едi, — дедi де,
директор бұрылып жүре бердi.
Набат екi оқты боп, аз-маз iркiлiп қалды. Өзiн шөпжелке көрiп, аяғын сыздана басып
бара жатқан еркектiң соңынан қалбағайлап ере түсуге ептеп арланды. Тоқшылықтың
қасында қала берудiң және ретiн таппады. Ақыры ажарлы еркектiң қақпақтай
жауырыны ерекше бiр күшпен тартқандай, есiктi ашып, кабинадан түстi де, оның
соңынан ердi. Табалдырықтан аттай бере, Тоқшылыққа бұрылып қарап едi, оның күн
қаққан жүзiне аздап қызғыш рең шапқан екен. Бұған қызғана көз салып тұрған сыңайы
бар. Фуражкасының шаңын қағып жатқан оның бетiне әлдеқандай мысқыл шауып,
аңтарыла қарап қалыпты. «Мына кiсi сезе ме екен?» Набат дымын сездiрместен,
Тоқшылыққа сайқылана күлiп көз тастады да, iшке кiрдi. Өз орнына тұрған секретарь
келiншекке көз қиығын да салмастан, оқтаудай аяғын тық-тық басып, кабинетке өте
бердi. Елекеш жалғыз екен. Набат оған жақын барып, орындыққа жайғасты.
— Хал қалай? — дедi Елекеш күлiмсiреп.
— Бiр қалыпты, — дедi Набат... «Жаңағыны айтсам ба, айтпасам ба?»
— Жәй жүрсiң бе?
— Жоқ. Дүкенге кремплин түскен екен. Содан көйлектiк тауар алайын деп...
— Дұрыс, дұрыс. Кеше Бәйдеш телефон соқты. Бүгiн пойыздан түседi. Ал қалай,
рекорд жасаймыз ба?
— Жасағанда қандай, — деп, Набат сайқылана күлiп жiбердi.
— Дұр-рыс, — дедi Елекеш даусын созып. — Қалай, жақсы келдiң бе?
— Жаман емес.
— Жап-жас шопыр жiгiтер жаныңда болғасын... Өзi ана қызуқанды Отелло сияқты-
ау деймiн.
— Айтпа.
— Мен де... — деп, Елекеш Набаттың үстел үстiнде жатқан қолын сыртынан сипады.
Қыз қолын керi қарай тартқан жоқ. — Мен де... Не iстерiмдi бiлмей жүрмiн. Отеллоның
заманы өттi қой. Мен...
Есiк сықыр ете қалды. Елекеш те, Набат та қолдарын тартып ала қойысты. Iшке
Тоқшылық мен Әбду кiрдi.
— Иә, не шаруа? — дедi директор оларды жақтырмай.
— Елеке, машинаның майы таусылып қалыпты, — дедi Тоқшылық қипақтап.
— Кәзiр заправщикке бар да, толтырып май құйып ал. Шамалыдан кейiн Байқожаға
барамыз. Ал, сен Әбду егiс жақты шолып қайттың ба?
— Иә.
— Байқа. Өрт шығып кетiп жүрмесiн. Биылғы егiстi өзiң бiлесiң...
— Әрине.
— Ендеше дымың iшiңде болсын.