Упрощенная HTML-версия
Олар шығып кеткесiн, Набат екi оқты боп ұзақ отырды. Ақыры айтуға батылы
жетпей, өз-өзiнен түйлiгiп қалды.
8
Айзада артынан құтырған ит қуғандай дедектеп келедi. Көйлегiнiң етегi далақтап,
шарбақтағы темiр тiкенге iлiнiп, дар етiп жыртылғанына да қарар емес. Кiсi бойынан
асатын ағаш дуалдың есiгiн аша сала, iшке койып кеттi. Сосын:
— Ойбай, қортық қатын қайдасың? — деп, сампылдап сөйлей жүрiп, көп есiктiң
бiрiнен соң бiрiн ашып, дүния-мүлiкке аузы-мұрнынан келе сықап тұрған бөлмелерге
бiр-бiр бас сұғып шықты. Бiр бөлмеде қабырғада iлулi тұрған арабы кiлемдi көрiп,
бiреу басқа ұрғандай калт тоқтай қалды да, жан-жағына алақтай қарап, дереу қолымен
қызыл ала түктi ақырын сипады. Iзiнше қолын тартып ала қойды. «Мынаның iшi-сырты
түгел майланып болған екен-ау!», — деп ойлап: — Ойбай-ау мыналарды шетiнен жер
жұтып кеткен бе түге?! — деп, әңгiрлей сөйлеп, келесi бiр есiктi ашып қалды.
Күлжамаш әр жағынан жалпиып шығып келедi екен.
—Шешей-ау, сенсiң бе айдың, күннiң аманында адасып жүрген?
— Ойбай, келiн-ау, қалай адаспайсың? Мынау бiр «Мың бiр түндегi» Бағдат па,
Басра ма, әйтеуiр, әйдiк бiр шәрiдегi кең сарай ғой. Миқұрт болған қойдай қай жағына
кiрерiмдi бiлмей, алақтадым да қалдым, — деп, Айзада сықылықтай күлiп,
Күлжамаштың жанына тақап кеп тоқтады. — Ойбай, келiн, айтары жоқ, азаматтың
әбiрейiн сақтап, бiрiн екi етiп отырған мына саған осы елде ешкiм пар келмейдi. Ақыры
бағың жанды. Мiне, көрдiң бе, iшкенiң алдыңда, iшпегенiң артыңда. Не iшем, не кием
демейсiң. И-и, мына көйлегiңнiң тауары қандай? Әлгi, әлгi ше... иә, әлгi... не емес пе?
— Панбарқыт қой, — дедi Күлжамаш мақтанып.
— Панбарқыт?! Өзiн ұстап көретiн екен, — деп, Айзада көйлектiң етегiнен қармай
алып, Күлжамашты жұқа шаптан бұрап-бұрап үзiп кеп қалды.
— Ибәй, қыдығым келедi, — деп Күлжамаш керi шегiндi.
— Қыдығым? И-и, қыдығың келедi, ә? Ойбай-ау, iшi-сыртың майға бөгiп отқанда
сенiң қыдығың келмегенде, менiң қыдығым келсiн бе? Барында жастың шақтың ойна
да күл, деп, бұрынғылар бекерден бекер айтпаған. Шүкiр, кәзiр заман жақсы. Ауызға
жерге жем баршылық. Осындай арқайын заманда қатар-құрбыңмен ойнап-күлiп
қалғанға не жетсiн, — деп, Айзада арлап барып бiр тоқтады.
Күлжамаш сөзге елiгiп, жүзi кiрiп, сықылықтай күлдi:
— Осы шешей кiсiнiң кеулiндегiсiн тауып айтады. Айтпақшы, осы бiз ауыз үйде
нағып тұрмыз? Жүр, шешей. Мына жаққа. Ана кәрi-құртаңдардың үстiне бармай-ақ
қояйық.
— Кәрi-құртаң дейсiң бе?
— Е, ол немене өтiрiк пе? Оларды алмайтын бұ құдайдың тамағы тоқ, — деп,
Күлжамаш балпылдай сөйлей жүрiп, ас үйге кiрдi.
Екеуi төрдегi құрақ көрпешенiң үстiне тақымдаса отырды. Айзада көмейiне iрiккен
сөзiн айтсам ба, айтпасам ба деп, екi ойлы боп, Күлжамаштың бұлтиған бұғағына,
самардай бетiне ұрлана қарады. Есiне Набат түстi. Ол жаңа ғана мұның алдынан
жайқақтай өтiп, дүкенге кiрген. Соны көрiп, Айзада iшiн тартқан. Iшiп отырған шайын
тастай сала, үш қызын жау тигендей бөрiктiрiп, сыртқа қуып шығып, берi тартқан.
Әнеугүнi бiр сыпсың сөздi құлағы шалып қап, осы қыз директормен тегiн болмас деп
түйген. Олардың кертөбелдей томпиған сұр машинаға бiрге мiнiп жатқанын бiрнеше
рет көрген. Ендi соны қалай келiстiрiп айтудың ретiн таппай, сипақтап сәл-пәл отырып
қалды.
—Шешей-ау, не есiткенiң бар? — деп, Күлжамаш мұны тақымынан қысты.