Упрощенная HTML-версия
алдым. — Күлжамаш алтын тiсiн көрсетiп ыржиды. — Сенiң арқаңда iшiп-жеп, киiм
киiп қалайық та.
— Iшiп-жеп?
Елекеш iшiнен: «Өй, бәрекелде, келiсiп кеттi. Мынау барып тұрған көрсоқыр ғой»,
— дедi. Сонымен бiрге жатып, бiрге тұрып жүрген өзiң кiмсiң сонда, деген тосын
сұрақты iшкi даусы көлденең тарта бастағанда, қатал қолмен тұншықтырып, көмiп
тастады. Сосын әкесiне бұрылды:
— Көке, ана малды жайғастырта бер. Алматыдан қонақ келе атыр.
— Менiң бастасыма қимаған қойдың басын мүжитiн ол қандай құдай едi? — дедi
Тiлемiс ит қырсықтығына басып.
— Бәйдеш.
— Ә, ана алым ба? Жөн, жөн. Өзiн оқудың түбiн тауысқан деп едi, ендi бастық миын
жеп, миын толықтырайын деген шығар. Жарайды, келсiн.
— Әй, көке-ай! Баяғы ескiлiгiңе басасың-ау. Кәзiр заман басқа емес пе?
— Сонда немене, сендер аяқтарың аспаннан салбырап түсе қалдыңдар ма? — дедi
Тiлемiс тiктеле қарап.
— Олай деп жатқан ешкiм жоқ. Шалдарыңа бiр малдың ретi бола жатар. Менiң
айтайын дегенiм, бүгiнгi күннiң ау-жайына қараған да жөн ғой деймiн. — Елекеш
iшiнен: «Соларға мал шығындаудың не керегi бар?», — деп қойды.
— Әй, шал, баланың шаруасына араласып нең бар? Iшкен-жегенiңдi бiл де, жайыңа
отыр, — деп, әмiрлi шешесi шалын тиып тастады.
Елекеш сыртқа шықты. Машинаға мiнiп жатып, Тоқшылықты көрiп, Набат есiне
түстi. Өткенде осы баланы үйiртпектеп, жұмысқа алғанда, iшкi бiр есебiн ойлаған едi.
— Бала, әкеңнiң халi қалай? — дедi ол жайғасып отырып болғасын.
—Шүкiршiлiк, бiр қалыпты.
— Сырқат, ә? Шешең пақыр да кәртейдi-ау…
— Ендi үлкен кiсiлер болғасын...
— Келiн түсiрiп, бiр қолын екi етуге сендер оқуға барам дейсiңдер ғой, — дедi
Елекеш оның жүзiне барлай қарап. — Осы сол оқуға сырттай да түсiп жатқан жоқ па?
— Иә.
— Сен неге сүйтпейсiң? Әке-шешеңнiң түрi анау. Түсiп оқу үшiн де қаражат керек
дегендей. Сырттай оқысаң, қиналмайсың. Әке-шешеңе бiр шүйкебасты түсiрiп бер де,
жазда сессияға тарт та отыр, — дедi Елекеш оған бiр түрлi қамқорси сөйлеп.
— Оны... қайдам.
— Бала, қайдам-сайдамды қой да, Набатты ал да қаш, — деп, артқы орындықта
отырған Әбду төбеден түскендей ғып қойып қалды.
— Е, мiне, сөз төресi, — дедi Елекеш кеуiлденiп. Сосын аз-кем қолайсызданып,
қозғалақтап қойды. Шындығында, ана Набатты мына бала жiгiтке қимайды. Бiрақ
алды-артын ойлап, сол қымбат мүлкiн жат қолдың тұтынуына қиып жiберуге бар. Неге?
Неге мен, егер шын сүйсем, нар тәуекел демеймiн? Нар тәуекел! Шынында да, Набатты
алғаш рет көргенде, баяғыда уысынан сусып шығып кеткен асыл жанын көргендей
әсерде болған жоқ па едi? Өткiр, келiскен мiнездi, әдемiше келген қара қызды көре сап,
жасының үлкендiгiн ұмытып, бiр түрлi сұқтана қарай қалған. Iш жағында талай жыл
бойы сөнiп, шөгiп қалған бiр қоламта қайта тұтанып, қаулап жана бастаған. Сол от лып-
лып етiп, бiразға дейiн мұның жанын жылытып жүрдi де, келе-келе қаулаған өртке
айналып та кеттi. Бұл өзiнiң кезiнде басына лайық жар таба алмағанын, ендi кеуiл
қалаулысына тап болғанын зайыр сезген. Сол екен, алды-артына қарамай, бiр iске
шұғыл кiрiсiп кеткен. Ендi сол талабының күн санап қиындап бара жатқанын сезiп,
абыржып тұр. Есiне әйелi, бала-шағасы түседi. Әсiресе, Күлжамаштың iркiлдеген
бұғағын еске алса, бiр түрлi болады. Тағы да сүйттi. Шарбы майды шикiлей жұта
салғандай қабағын кiржиттi. Артынша Набат жайын, онымен ойда-жоқта ұшырасып,
кеуiл түкпiрiнде қаулап оянған қимас сезiмiн ойлады. Оның арты неге апарып соғарын