Упрощенная HTML-версия
рюмкаларға мөлдiрей құйылып болған соң, орнынан тұрып, тамағын кенеп қойып,
бипаздап сөйледi. Fылымның инемен құдық қазғандай екенiн, соны Бәйдештiң
белуардан қазып келе жатқанын айтып, абыройлы бола беруiне тiлек бiлдiрдi.
— О, мiне, дұрыс сөз! — Әбду елден бұрын орнынан атып түрегелiп, рюмкасын
директордың рюмкасымен сыңғыр еткiзiп соғыстырды да танауының астынан
мiңгiрлеп: — Сол түспегiр өнбей койса, былай... бөлдезермен-ақ қазуға болмай ма? —
дедi.
Жұрт орындарынан жапа-тармағай тұрысып, рюмкаларын бiр-бiр сыңғыр еткiзiп,
күлдiрiп алысты. Сосын күрең коньяк обыр өңештердiң бойын қуалай, мұрындарды
шүйiрткiзiп, екi беттi тыржитқызып, әрi қарай жылжи жөнелдi.
Кезектi тосты Құлбаев көтердi. Сосын рабочком Мыңбаев, ауылсовет председателi
Дәмегүл, дәрiгер Жолан, сауда бастығы Игiлiк сөйлеп, әркiмнiң астына бiр-бiр жұмсақ
көпшiк тастасып шықты.
— Бiр тостан бiр тост өтедi. Мас боп қалмасақ жарады, — дедi Әбду күңкiлдеп.
Сосын бекiренiң белкеспесi мен қара уылдырықтың бiр кесегiн Мылтықбайдың
тарелкасына салып жатып: — Қасқа-ау, қайдағы жоқты айтып қақсағанша, өңешiңнен
өткендi бiлсейшi, — дедi.
Мылтықбай оған алара қарады. Уылдырық пен белкеспенi аузына бiр-ақ тықты.
— Е, сүйтiп екi жеп, биге шақсайшы — деп, Әбду орындықтың арқасына қарай
шалқая бердi де, кенет өз-өзiнен: — Балымша-ай, электрдiң шамынша-ай, — деп
барқырады да, дауысын кiлт үздi. — Жiгiттер, менiң ұсынысым бар. Мылтықбай күй
тартсын!
— Тартсын, тартсын!
— Өт-те дұрыс!
Күлжамаш төргi тамнан үкiлi домбыраны алып шығып, Мылтықбайдың қолына
ұстатты. Ол домбыраның құлағын бұрап, шектерiн ұзақ дыңылдатып, күйге келтiрдi.
Тиегiн әрiрек итерiп, түбiне туф деп бiр түкiрдi. Сосын сағадағы перненi бiр тексерiп
шығып, басын алдына қарай бұқырайта, оң қолымен екi шектi қағып-қағып жiбердi.
Салған беттен серпiндi күйдiң әсем қоңыр әуенi қаптаған қара судай жайылып, төгiле
жөнелдi. Саңлақ саусақтар лып-лып етiп жанаса кеткен сайын, әр пернеден саумал
сазды сауып ала бастады. Жосылған әуен бiрте-бiрте күшейiп, әлдеқандай нар
тәуекелге бел буғандай өршелене барып-барып, ендi бiр сәтте тiптен гүжiңдеп кеттi.
Содан өршiп, шапшып атқан әсем әуез арлаған қалпы сорғалаған қыранша қайтадан
қоңыр тартып, қыл сағадан сонау қу мойынға қарай толықси сылқылдай көтерiлдi.
Сылқылдай келе қайтадан өжеттене гүжiңдеп, тағы да дүр-дүр етiп, және бiр толғап-
толғап алды да, сорғалаған қалпы, ағып кеп, басы тасқа соғылғандай қаптай аққан
енапат саз кiлт тиылды.
Ел шу еттi. Осы кезде Әбду орнынан атып түрегелiп, домбырашы құрдасының Хакiм
Лұқман мен Апылатын шеше алмаған мәселеге миын ашыта бермей, мына күнәға
белшесiнен батып жатқан жарықтық жерге де назар салуын, оң жағында маңқиып
отырған Патшайымға да анда-санда көз киығын тастап қоюын ескертiп, жаңа тосты
Мылтықбайдың саңлақ саусақтарының қарқынды шабысынан жаңылыспай жорға аша
беруi үшiн алып тасталық, дедi. Жұрт орындарынан өре түрегелiспей, хрусталь
рюмкаларды ерiндерiне ерiне апарысты. Әбду коньякты қағып тастап, жуа иiскеп
жатқан Мылтықбайды жеңiнен тартып:
— Әй, лақуа, мас болып қалғансың ба? Аузың астыңғы жақта, — дедi.
— Кетшi оңбаған! — деп, Мылтықбай екi езуi екi құлағына жеткенше ыржиды. Сол
сәт: «Осы мен шынымен лақуа емеспiн бе? Мына мыжубай неге қайта-қайта соны айта
бередi, а?» — деген бiр күдiк басына шапты
— Кетшi... дейсiң, ә? Оңбаған? — Әбду мырс еттi де, әр жағында отырған Бәйдешке
қарай бұрылды. — Жiгiттер, жақында мына Мылтықбайдың басынан өткен хикаяны
бiлесiңдер ме?