Упрощенная HTML-версия
— Менiкi жай... тымырайып отырғанша, кеуiл ашайық дегендiк қой. Болмаса мына
Бәйдештердiң алдында философия соғатындай менiң қай бiлiмiм бар? — деп, Әбду
жығыла кеттi.
— Мiне, бәтуасыз, — деп, Мылтықбай басын шайқады. — Өмiр сүрейiк деп
қақсайды да, ақыр соңында сабынша жылп ете қалады. Мұның тiрлiктен бар түйгенi
осы ғана.
— Әй, кетшi, — дедi Әбду оны жақтырмай. — Сен-ақ қолда кетпеннiң сабынша
ұсталып тұра бер. Мен-ақ қолда тұрмас, жылпылдақ алқынды сабын болайын. Бiрақ
менiң саған карағанда өзгешелiгiм, мен халықтың дана пiкiрiн тұтынам. Басқада
шаруам шамалы.
— О қандай дана пiкiр?
— Мен оны саған айтам ба? Өзiң ойлап тап.
Мылтықбай қолын бiр сiлтеп, алдындағы дәмге қол созды.
Осы кезде сыртқа шығып кеткен Күлжамаш iшке жайқаңдап кiрдi:
— Жiгiттер, қол жуыңдар! Ет болды!
13
Ет үстiнде жаңағы аз-маз бұзылған шырықтан кейiн ешкiм тiс жарып сөйлей қойған
жоқ. Қонақтар Елекеш пен Күлжамаштың денсаулығы үшiн бiрнеше тiлек бiлдiрдi де,
шаруашылық бабын әңгiмелеп кеттi. Былтырғы егiн мен биылғы салының шығымы
тiлге тиек болды. Сөз бiрте-бiрте Жықпылға қарай ауысты.
— Биыл сiздердi сол араға дән септi деп жүр ғой, — деп, қойды шәпеш Жиени
буынына түскен бiр-екi рюмкадан кейiн мүлдем қып-қызыл боп.
— Ол рас, — дедi Елекеш манаурап. — Сол тұсқа жер жетпегендiктен емес, судың
тапшылығынан егiн салдық. Болмаса Есентайдың кең қолтығы дихан кiсiге қол-ақ емес
пе?
— Әрине, — дедi Мыңбаев көзiлдiрiгiнiң әр жағынан көзi алақандай боп. — Өзi сол
жердi аса құнарлы дейдi ғой. Бiр шыбық ексең, екеу боп шыға келетiн көрiнедi.
— Оған не сөз бар, — деп, кекеттi Әбду қарап отырмай, — әсiресе, ол тұс қолына
кетпен ұстап көрмеген көрмедiктерге таптырмайды-ау, таптырмайды. Атызды қаза
салып, бiр уыс дәндi олай-бұлай шаша салсаң, артынан бiр-екi рет суғарсаң, егiн деген
белуарыңнан келедi. Сосын, әйда, ора бер!
Елекеш аз-маз жымиды. Жиени әлдекiмдi мүсiркегендей үнсiз күлiмсiредi. Бәйдеш
кiсiлерге кезек-кезек қарады. Жеңiсбек ақырын мырс еттi. Тоқшылық жұртқа таңдана
қарап қалған.
— Демек, рекорд болады ғой, — дедi Дәмегүл қулана күлiп. Сол сәт екi күрек тiсi
жарқ ете қалды. Екеуi де алтын екен.
— Болғанда қандай. Ана Набат қарындас, — дей бердi де, Әбду тiлiн тiстей қойды.
— Ол өзi тырнағын қызылала қып бояп жүрiп, дәндi қалай себедi екен? Отақ
отаймын дегенде тырнағы сынып қалатын шығар, — дедi Күлжамаш өтiрiк күлiп.
Елекеш:
— Жетер, — деп оған ала көзiмен ата қарады.
Күлжамаш жым болды.
— Осы рекорд дейсiңдер, ә? Ол өзi... қалай? — дедi Мылтықбай Әбдуге қарап.
— Қалай-салайын зерттесейшi.
— Е, зерттесе несi бар?
— Патшайым-ау, мынауың не дейдi?
— Ауыз өзiнiкi, айта берсiн, — дедi Патшайым маңқиған қалпын бұзбастан.
Сол арада: