Упрощенная HTML-версия
қарады. Бетi аздап жалпақтау екен. Басына тартқан ақ шарқаты жүзiн аша түседi. Дәл
осы кезде үлкен қораның төбесiндегi тесiктен iшке құйылған ай нұры қыздың бота
көздерiне тура кеп, оны ерекше жарқыратып, өзгеше бiр сырлы дүние сияқтандырып
жiбердi. Аялы көз түнгi сәулемен нұрланып, жайнай түсiп, заматында мың құбылады.
Қайқиған қап-қара кiрпiктерi, түзу мұрыны, сәл көнтектеу, бiрақ әдемiше бiткен ернi,
үлбiреген бұғағы тұтаса түсiп, бiр сәтте мұның бар ықылас-ниетiн өзiне қарай тартып
әкеттi. Ойда-жоқта жұмақ бағына кiрiп кеткендей состиып, қыздың бетiне тамашалай
қарап қалған. Қыз да соны байқап, сәл қымсынып, жүзiн әрi қарай бұрып әкеттi. Сол
кезде тура түскен ай нұрына шағылысқан үлкен көзi әлдеқандай сиқырлы шырақтай бiр
жарқ етiп жоқ болды.
Жас келiншек мұның осы қалпын аңдаса керек, саңқылдай сөйлеп:
— Сен немене қасқыр көрген ешкiдей состиып! Байқа, бiздiң ауылдың қыздары
сұлу, — дедi.
— Қойшы, сен де бiр, — дедi қыз оны жаратпай қап.
— Е, қоятын несi бар. Жiгiт қарап тұрғанда, — деп, ол сөзiнiң соңын жұтып, әрi
бұрылып кеттi.
Орақ сонда барып есiн жиды. Осы тұрысының сөкет екенiн бiлiп, қорадан шыға
бердi. Шыға берiп ерекше бiр таңғажайып дүниеге тап болғандай, қайтадан состиып
тұра қалды. Ай сүттей жарық. Сәуiр айының орта шенi боп қалған кез. Терiскейден
тұрған әлсiз ызғырық жел бар. Аспанда бұлт жоқ. Тас қараңғыда шамшырақша
маздайтын жұлдыздар әлден-ақ қуқыл тартып, сонау көк жүзiне жұқа шәйiше тартыла
түскен ақша белдеудiң әр жағына жасырынып қалған. Ай жер бетiне тамсана
қарағандай бар нұрын құйып, сары алтынша жарқырап тұр. Маңай құлаққа ұрғандай
тып-тиыш. Сонау алыста көсiлiп жаткан боз дала ай нұрына малынып, қылаңытып, тiл
жеткiсiз ертектегi дүниедей боп көрiнедi. Қияндағы төбелердiң үстiнде буалдыр бiр
толқын ойнап жатқандай. Әншейiнде дүңкиiп тұратын төбелер мына нұрдан жаншыла
түсiп, аласарып кеткендей. Бөксесiн желге тосып тұрған ұзын қора да жапырайып сала
берген. Қос қанатымен мұны қымтай түсiп, терiскейден жәйiмен ескен ызғардан
қалқалап тұрғандай. Орақ дүниенiң осыншама сұлу, әсем екенiн тұңғыш рет көрiп тұр.
Кеуiлi лезде көтерiлiп, бiр түрлi ән салғысы кеп кеттi. Жан түкпiрiнен бас көтерген
әлдеқандай бiр ыссы толқын алпыс екi тамырын қуалай кеп, қиялын дем арасында
тасытты да жiбердi. Жас кеуiл бiр түрлi алыс жаққа қарағандай. Сонау қияндағы ақ
ордадай күмбiреген сиқырлы өлкелерге құс болып қанат қаққысы келгендей. Мына
далиып жатқан сайын далада айналаны жаңғырықтыра ән салып, жалаң аяғымен ақ
шағылды кешiп, жүгiре жөнелгiсi бардай. Сондай бiр әсем сәт. Адам өмiрiнде өте аз
кездесетiн шақ. Орақтың соны қиғысы жоқ. Өзiмен өзi болғысы, осылай айға қарап
тұра бергiсi келедi. Өмiр бойы осындай айлы түндер тұра берсе, мұның ұйықтамай,
телмiрiп қарай бергiсi келедi.
Сол арада ол арт жағынан әлдекiмнiң жәйiмен аяқ басқан дыбысын естiдi. Бұрылып
қараса, әлгi қыз да айға телмiре қарап қалған екен.
Сол түнi ол таң ағарғанша көз шырымын алмады. Ертеңiне орнынан тұра сап, қораға
қарай жөнелдi. Кешегi қызбен сонда жүрiп танысты. Аты Жiбек екен. Жосалының
техникумында оқитын көрiнедi. Олар содан бастап бiр ай бойы бiрге болды. Бiрге
жүрiп шөп тасысты, қозыларды ауыздандырды, көң ойды. Сылп-сылп етiп жүрiп, түн
ортасы ауа ай нұрына малынып, шопан үйiне қайтады. Екеуiнiң де тiл-жақтары
карысып қалғандай. Көздерiмен бiр-бiрiне қарасады. Өте әдептi қыз именшектеп, бұдан
сәл кейiндеу жүрiп отырады. Аса сабырлы. Артық-ауыс сөзге жоқ. Қашан көрсең де
бетiнен иманы төгiлiп тұрғаны.
Сүйтiп жүргенде бiр ай да зырлап өте шықты. Жiбек Жосалыға қайтатын болды.
Кетерде бұған үйiнiң қайда екенiн айтты. Хат жазып тұр, дедi. Орақ одан бiр апта кейiн
қайтатын едi. Қыз машинаға мiнгенде, мұның көкiрегiнен бiрдеңе керiлiп, созыла
түскендей болды. Белгiсiз бiр сиқырлы жiп өзiн Жiбекпен шырмап тастағандай. Қыз