Упрощенная HTML-версия
— Елеке, көрдiңiз бе? Мiне, — деп, баланың жаялығындай газеттi мұның алдына
жая қойды. — Дұрыстап тұрып орын бердiк. Сiздiң шаруашылығыңызды
насихаттаудың биыл кемi жоқ. — Сосын Тоқшылыққа қарады: — Ана дыбырлақ Досан
хабарсыз кеттi. Сiздiң совхоздан бiзге хабар-сабар жазып тұртын iжкiм жоқ. Мына
жiгiттер газетке көмектесейiн де демейдi.
— Мақала жаза алмасақ кәйтемiз? — дедi Тоқшылық оған күле қарап.
— Ойбай, пәктi болса болды, қалғанын өзiмiз сырлап-мiнеп дегендей бiрдеме етiп
шығарамыз ғой.
— Жақсы, рақмет, — дедi Елекеш райланып, — тағы бiрде...
— Дұрыс, дұрыс, Елеке, — деп, домалақ қара елп ете қалды.
Елекеш орталық дүкендердi аралады. Машинаны қашының жанына тоқтатып, Набат
екеуi үлкен дүкенге кiрдi. Оны-мұны қарап жүрiп:
— Мына салпыншағың не? — дедi Елекеш Набаттың кулонын көрсетiп. — Сағат
қой, — дедi Набат сыңқылдай күлiп.
— Ол түспегiрдi қолға тақпайтын ба едi?
— Менiң бiлегiм жiңiшкелеу ме қалай?
— Онда... толықтыру керек екен.
Елекеш белдеушенiң қарсы бетiнде өзiне назар сала карап тұрған қызыл шырайлы,
толықша келген әйелге көзiн қысып, бiрдеме дедi. Анау түсiнгендей басын изеп, iшке
кiрiп кетiп, оралған бiрдеменi әкеп бердi. Елекеш ақшасын кассаға төлеп, бiр жапырақ
кағазды әлгi әйелдiң саусағының арасына қыстыра салды.
— Бұ не? — дедi Набат қызықтап.
— Көзiңдi жұм да, қолыңды соз, — дедi Елекеш жас балаша ойнақы тартып.
— Жарайды, — деп, Набат көзiн жұмып, қолын iлгерi созды.
Елекеш әлгi заттың орауын жазып, алтын сағатты Набаттың бiлегiне тақты.
— Кәне, көзiңдi аш!
Набат көзiн аша бере, жас балаша қуанып кеттi. Жүзi бал-бұл жанып, бiлегiндегi
кiшкене алтын сағатқа ырза бола қарады. Елекеш күлiп:
— Ал, ендi қайтайық, — дедi.
Елекеш машинаға мiндi. Отырып жатқанында, папкасының арасынан бiр бума
шытырлаған қағаз аяғының астына сусып түстi. Ол ыңғайсызданып, әлгi қағазды
папканың арасына тыға салды. Өзiне таңдана қараған Тоқшылыққа ештеме бiлдiрмей,
күлiмсiреген болды.
Машина Жосалыдан ұзап шығып, асфальт жолмен аңырап тартты да отырды. Еңкейе
бастаған жалқын күннiң алдына қисайта түсiрген ұзын көлеңкесiн қуып жеткiсi бардай
жүйткiтiп келедi. Тоқшылық алдынан екi көзiн айырмай, тастүйiн отыр.
Сол арада Набат алға еңкейiп, Тоқшылықтың құлағына алтын сағатты тоса қойды.
Жiгiт таңдана қарап, көзiн тайдырып әкеттi. Набат бойын тiктей берiп, кенет құсатын
кiсiше кабағын кiржитiп, қолымен аузын басып, бүгiле түстi.
Елекеш шошып қалды: «Масқара болғанда сүйтiп...»
19
Ауылға келгесiн, Елекеш Тоқшылықты Әбдуге жұмсады. Екеуi Мылтықбайдың
үйiне келдi. Биыл Мылтықбай өмiрi iстемеген кәсiбiн iстеп, Әбдудiң айтуымен Қарақұм
жаққа киiкке қақпан салып қайтқан-ды. Бiр-екi рет барып едi, мұның қақпанына дым да
түспептi. Сосын қолын бiр сiлтеген. Ендi бүгiн Әбду құрдасы Бәйдешке жеңсiк астан
татырайық, қақпанды көрiп қайтайық деп, бағана келiп кеткен. Соған ауаланған
Мылтықбай қолына қосауызын ұстап, машинаға мiндi.
— Құдай саған бiрдеме берер, кәне, бақан сындырайық, — дедi Патшайым әжуалай
күлiп.